ظرفيت هاي نظم كنوني حقوق بين الملل در شناسايي مفهوم ژنوسيد فرهنگي

The Capacity of the Contemporary International Law in Recognition of the Concept of Cultural Genocide

مفهوم يا نظريه ژنوسيد فرهنگي كه به تعبيري عبارت از امحاي عمدي يادمان ها، هويت يا فرهنگ يك گروه، بدون حذف فيزيكي آن گروه است، هرچند در ماده 3 پيش نويس كنوانسيون ژنوسيد آمده بود، در متن نهايي به كلي حذف شد و انواع ژنوسيد، به كشتن گروه هاي ملي، قومي، نژادي و مذهبي محدود شد. ساير اسناد بين المللي الزام آور و همچنين تا حدودي رويه قضايي بين المللي نيز تا كنون از پذيرش اين مفهوم، سر باز زده اند. باوجود اين، در جهان معاصر، جنايت ها و اعمالي ديده ميشود كه يا بر پايه عوامل فرهنگي يا به قصد نابودي نشانها و سنت هاي يك فرهنگ صورت مي گيرد كه در تعريف هيچ يك از جنايات بين المللي و ازجمله ژنوسيد فيزيكي گنجانده نمي شوند اما نزديكترين حالت به مفهوم ژنوسيد فرهنگي يا نابودسازي فرهنگي هستند. بنابراين، نظر به انكارناپذيري برخي واقعيات جهان معاصر، اين مقاله سعي دارد ظرفيت هاي حقوق بين الملل كنوني را در شناسايي نظريه ژنوسيد فرهنگي و درنتيجه، جرم انگاري اعمال صورت گرفته عليه فرهنگ يك ملت، بسنجد. اين بررسي با نگاهي نوين صورت ميگيرد كه در نهايت به اين نتيجه مي رسد كه هرچند حقوق بين الملل موضوعة معاصر، تاب پذيرش اين نظريه را ندارد، ميتوان نشانه هايي از وجود زمينه هاي بروز اين مفهوم را يافت.

The concept of “cultural genocide”, ie. the deliberate destruction of monuments, identity or culture of a group without its physical removal, although specified in Article 3 of the Draft Convention of Genocide, was finally removed from the final text and limited the genocide to killing a national, ethnic, racial and religious group. Other binding international instruments as well as some international case law so far have refused to accept this concept. However, there are still crimes and acts that are being committed based on cultural factors or intentionally for destruction of cultural symbols and traditions and they are not defined as the international crimes and genocide. But, they are closest to the concept of cultural genocide or cultural destruction. This article aims to consider capacities of the contemporary international law in recognition of the concept of cultural genocide and criminalization of the offences committed against a nation’s culture in a new approach. Finally, it concludes that present positive international law does not accept this theory, yet signs of this concept’s grounds of appearance can be traced.