كردارهاي گفتماني و الزامات آن : ملاحظاتي درباره پايان نامه هاي علوم اجتماعي دانشگاه رازي

Discursive practices and their necessities; Reflections on M.A theses in social science at Razi University

به نظر مي رسد بتوان با مرور پايان نامه هاي فارغ التحصيلان رشته هاي كارشناسي ارشد جامعه شناسي و مطالعات فرهنگي دانشگاه رازي به چگونگي مفصل بندي كردارهاي گفتماني و نحوه آرشيو واقعيت در نظام تِوليدِ دانشِ آن پي برد. هر چند شيوه اي كه مفصل بندي اين كردارها را امكان پذير كرده، قرابت زيادي با شيوه هاي را يج در علوم اجتماعي كشور دارد اما از آنجا كه موضوع اين گفتار متمركز بر دانشگاه رازي است لذا تلاش شده تا صرفا مختصات اين فضا به دست داده شود. از ديد اين پژوهش، حوزه اي از كردارهاي گفتماني مختلف كه هيچ الزامي هم در مفصل بندي آن ها نيست و اي بسا به جهت گيري ها يي غيرسودمند در نظام توليد دانش بدل گشته، به شيوه اي از آرشيو كردن در ا ين پايان نامه ها راه برده كه هم در تشخيص تكينگي تجارب درمانده و هم امكان تكوين توليد دانشي موثر در اين باره را با پرسش ها يي جدي مواجه كرده است؛ كردارها يي كه در عدم التفات به ضرورت هاي مربوط به قاعده مندي يك شكل گيري گفتماني، به ناگزير «تروماي فرصت هاي از دست رفته » در تاسيس دانشي انديشيده از واقعيت را به بخشي جدا يي ناپذ ر و دردناك از ناخودآگاه اين رشته ها بدل ساخته اند.

Conducting a thorough review of the M.A. theses in Sociology and Cultural Studies at Razi University, it seems that we could grasp the idea of how in this system of knowledge production, discursive practices and facts are being articulated and archived. While the way that this articulation of practices works is not different from the commom style of conducting research in humanities in Iranian academia, in this article, the goal is to shed light on the case of Razi University. From our perspective, some peculiar and different kinds of discursive practices, which are being articulated unnecessarily and are even misleading in the system of knowledge production, lead to a special kind of archiving in M.A. theses which is unable both in determining the exceptionality of our experiences and in producing the effective possible knowledge; practices that by neglecting the very necessaries of rules in a new discourse formation, inevitably form "the trauma of missed opportunities" in establishing a well in-depth knowledge as an inseparable part of these discipline's unconscious