تحليلي بر روش تبارشناسي در انديشۀ نيچه

نيچه در نگرش انتقادي خود، غرب را گرفتار مشكلات و نابساماني هايي در زمينه فرهنگ و اخلاق و معيارهاي تشخيص نيك و بد ارزيابي مي كند و براي او كه در مقام يك «فيلسوف آينده» مي نويسد، اين رسالت را ايجاد مي كند كه به عنوان يك منتقد فرهنگ به انتقاد از مفاهيم اخلاقي با روش تبارشناسي بپردازد؛ روشي كه برخاستگاه تاريخي و منشأ طبيعي اخلاق تكيه دارد. بدين سان، تنها چارهٔ ممكن و تنها راه رهايي از مشكلات و سردرگمي ها را باز گشت اصلاح گرايانه به گذشته ها و سنت هاي دور مي داند. بر اين اساس نقادي هاي نيچه، به زبان امروز، به مطالعات فرهنگي و اخلاقي معطوف ميشود. او با روش خود مباحثي را مطرح مي كند كه بسياري از مفروضاتي را كه دنياي غرب هنوز هم آنها را گرامي مي دارد، به چالش كشيده شده و متزلزل مي كند. وي اصرار دارد كه مي توان با تغيير روش نگرش و تفكر خود، كيستي و چيستي خود را نيز دگرگون ساخت. از اين رو نيچه تأكيد مي كند كه ما بايد در خصوص سلسله اموري به طرح پرسش بپردازيم كه آنها را اجزاي بديهي عرف يا شعور متعارف محسوب مي كنيم، آنجا كه مي گوييم فرهنگ و راه و روش زندگي ما بازتاب ارزش هاي ماست، اين ارزشها را چگونه خلق مي كنيم و اين ارزش ها چگونه شيوهٔ بايستهٔ زندگي ما را متجلي و بيان مي كند.