عدم اشتراط ايمني از ضرر در امر به معروف و نهي از منكر

Non-Stipulation of Security from Loss in Commanding Right and Forbidding Wrong

در آثار فقهی وجوب امر به معروف و نهی از منكر مقیّد به تحقق شروطی، از جمله «ایمنی از ضرر» شده است. فقهاء معتقدند امر به معروف و نهی از منكر نسبت به شرط ایمنی از ضرر «وجوبی تعلیقی و مشروط» دارد به گونه‌ای كه هرگاه بر امر به معروف و یا نهی از منكر، مفسده و یا ضرری مترتب شود، این وجوب فعلیت نداشته و ساقط می‌شود. نگارندگان با بازخوانی مسأله، مستندات قول مشهور را به رغم برخورداری از «شهرت عظیمه» قابل خدشه می‌دانند. اجمالاً نویسندگان معتقدند امر به معروف و نهی از منكر به عنوان یك فریضه شرعی «وجوبی مطلق و غیر معلق» نسبت به شرط موصوف داراست.

In legal works, the obligatoriness of commanding right and forbidding wrong has become restricted to stipulatory realization including “security against loss”. The jurists believe that commanding right and forbidding wrong has “a suspended and conditional obligatoriness” toward the stipulation of security from loss in such a way that when a depravity or loss follows commanding right and forbidding wrong, this obligatoriness does not have actuality and is voided. Having re-examined the issue, the writers consider the evidences of the generally accepted view as violable despite its enjoyment of “great publicity”. Briefly put, the writers believe that commanding right and forbidding wrong as a legal obligation has “an absolute and non-suspended obligatoriness” toward qualified condition.