بررسي ويژگي هاي نامواره «مردان» در ادبيات پايداري و عرفاني

Analysis of the Epithet “Man” in Mystical and Resistance Literature

به نظر مي رسد مردي و مردانگي يي كه در آثار حماسي مورد نظر شاعران حماسه سرا بوده است، با اندك تفاوتي به آثار عرفاني راه يافته است. در واقع مجموعه صفاتي كه مردان صحنه جنگ و جنگاوري در عرصه و ميدان جنگ دارند در عرصه وميدان مبارزه عرفاني با حال و هواي خاص اين حوزه رخ مي نمايد. عارفان راستين، در آثارشان، خود را همواره با نام هاي ويژه اي، معرفي كرده و با اوصاف و القاب خاصي نام برده اند. دقت در ابعاد و زواياي معنايي اين نام ها، از يك سو نشان دهنده رازآلودي ساختار شخصيتي عارفان و از سوي ديگر نشانه اي در تاييد حضور و كاركرد موثر آنان در جريان هاي مردمي است. در اين مقاله يكي از نامواره ها كه در متون عرفاني از آن بسيار ياد شده است- مردان- مد نظر واقع شده و با بهره گيري از شواهد قابل استناد، بر اهميت آن در ساختار انديشگي عارفان، تاكيد شده است. نتيجه اين بررسي، نشان دهنده اين موضوع است كه بين مردان متون حماسي، پايداري و جنگاوري با مردان عرصه سلوك عرفاني شباهت هاي فراواني وجود دارد.

As an epithet, “manhood” appears in epics and with some diversity in mystical works. In fact those characteristics related to men and manhood at war and in the battlefield appear in the field of mysticism with its special atmosphere. True mystics have always named and introduced themselves with specific epithets. Considering these epithets indicates, on the one hand, the mysteriousness of mystics’ personality, and their influence in public movements on the other. This study reviews one of the most current epithets in mystical texts, i.e. “Men”, and based on documents, emphasizes its significance in the mystics’ thought structure. The results show that there are similarities among men of the epics and those of mystical texts.