واكاوي شاخصه هاي ادب پايداري در اشعار ميرزاده عشقي

Elements of Resistance Literature in the Poetry of Mirzadeh Eshghi

ميرزاده عشقي يكي از چهره هاي برجسته ادب پايداري در دوران اختناق رضاخاني و حاكميت پهلوي به شمار مي آيد. ارزش اشعار ميرزاده عشقي، پيش از آنكه مديون جنبه ادبي – هنري باشد، به بُعد سياسي- اجتماعي و وطني آنها بر مي گردد. اين شاعر نو گرا كه در جواني جان فداي آزادي كرد، شعر را چون سلاحي براي مبارزه در دست گرفت. روحيه انقلابي، روزنامه نگاري، مقاله نويسي، اشعار تند و صريح عشقي، وي را يكي از چهره هاي موثر ادب پايداري در دوره مشروطه معرفي كرده است. او كه از تباهي وضع موجود رنج مي برد، ديدگاه انقلابي و ايده آليستي خود را به آينده اي معطوف مي كند كه در آن زر و سيم زوال يافته و دولت به دست رنجبر داده شده است. او ديدگاهي انقلابي و ايده آل طلب دارد كه جنبه اي از رمانتيسم است و در برخي موارد به آنارشيسم كشيده مي شود. در اين مقاله پس از آوردن پيشينه اي در باب ادب پايداري و چگونگي آن در دوره مشروطه با بررسي ديوان اشعار و مقالات عشقي و واكاوي شاخصه هاي ادب پايداري در آنها، به تبيين شاخصه هاي برجسته ادب پايداري و موارد گفته شده در اشعار وي پرداخته شده است.

Mirzadeh Eshgii was one of the prominent figures of resistance literature during the suppressive Pahlavi era. His poetry is most valuable from socio-political aspect, than from literary and artistic viewpoints. As a modernist port, he sacrificed his life for freedom in his youth. His revolutionary spirit, journalism, essay writing, and his penetrating poems made him a prominent figure of resistance literature during the Constitutional era. He suffered the corruption and looked forward to a future void of tyranny, governed by the aggrieved. He had a revolutionary and idealistic viewpoint, which is an aspect of romanticism, leading at times to anarchism. This study firstly introduces resistance literature and its condition in the Constitutional era, and then examines the poetry and essays of Mirzadeh Eshghi and its resistance qualities, to specify the tenets of resistance literature.