چكيده فارسي :
قصد و رضايت متعاملين از مباحث مهم حقوق قراردادهاست. هرچند از زمان شيخ
انصاري، نظر مشهور فقها بر تفكيك رضايت از قصد ايجاد ماهيت عقد بوده و اين نظر
در قانون مدني اعمال و مورد پذيرش حقوقدانان نيز قرار گرفته است؛ اما اين تفكيك با
ايرادهايي در فقه و حقوق موضوعه روبرو شده است. پژوهش حاضر با بررسي سير
تاريخي دگرگوني دو مفهوم رضايت و قصد و مقايسه نظرات فقهي و معنا كردن رضايت
به قصد نقل و انتقال م يداند؛ تفكيك ميان قصد و رضايت را درست ندانسته، نشان
مي دهد كه مواد قانون مدني را مي توان با نظر رايج ميان فقيهان پيشين نيز تفسير
كرد. اگر رضايت را همان قصد ايجاد ماهيت عقد بدانيم، شرط صحت يك عقد هرچند
بدون اراده نقل وانتقال انجام شده باشد، قصد بيان ايجاب و قبول خواهد بود.
چكيده لاتين :
Intention and consent is one of the most important legal
debates in contract law. Since the era of Shaykh Anṣārī,
the opinion of the majority of jurists was to distinguish
consent from intention which has been followed by Iranian
civil law and legal writers. But this separation has created
some ambiguities in the law and jurisprudence. This study,
after reviewing the history of change in the two concepts
of consent and intention, and comparing juridical
opinions, and preferring the viewpoint which believes
consent includes transfer of ownership, challenges the
distinction between consent from intention as is customary
in the law and jurisprudence literature, and finally, shows
that, according to the conventional view in the earlier
jurists, civil law can be better understood and interpreted.
If consent is considered as intention to create the nature of
the contract, the contract would be valid if there was an
intention to express the offer and acceptance, even though
there was not any intention to transfer the ownership.
