بررسي روابط جمهوري اسلامي ايران و بحرين از منظر سازه‌انگاري

Iran and Bahrain Relations According Constructivism

در نوشتار پيش‌رو بر آنيم، روابط دو كشور همسايه، ايران و بحرين را از ديدگاهي سازه انگارانه موردبررسي قرار دهيم، سؤال اصلي ما اين است كه آيا وجود هويت شيعي در اكثريت جمعيت بحرين، بر روابط اين دو كشور تأثيرگذار است؟ فرضيه اوليه، ازاين‌قرار است؛ وجود هويت شيعي در مردم بحرين و همچنين شيعي بودن نظام جمهوري اسلامي ايران‌كه از يك‌سو همسايه‌اي پهناور و استراتژيك بوده و از سوي ديگر، در طي قرون گذشته با مردم بحرين روابط نزديك داشته است. ازاين‌رو جمهوري اسلامي ايران، داراي يك قرابت فرهنگي و نژادي با ملت بحرين است كه اين مي‌تواند يك مؤلفه تعيين‌كننده در روابط في‌مابين باشد. لذا در اين مقاله تلاش مي‌شود در قالب دو گفتار به اين مهم پرداخته شود. انتخاب سازه‌انگاري از اين باب بوده كه روابط ميان اين كشور بيشتر برساخته و مبتني بر مسائل بين الاذهاني است

In this article we study two neighbor countries relations, Iran and Bahrain, through constructivism theory. The main question is whether the Shia identity of the majority in Bahrain affects the two countries' relations? The initial hypothesis is associated with the Shia identity of Bahrain people and the Shiite Islamic republic of Iran government that from one hand is a vast and strategic neighbor and during the past centuries had close ties with Bahrain's people on the other hand. Therefore, the Islamic Republic of Iran has a cultural and ethnic affinity with the people of Bahrain that this could be a decisive factor in the relations. This paper surveys this through two speeches. Constructivism theory has been chosen because the relationship between these countries is constructed based on intersubjective relations.