مقايسه بين پتانسيل فرسايش آبي و بادي واحدهاي ژئومورفيك حوضه آبخيز كارون با استفاده ازمدل اريفر وپسياك

در بسياري از كشورها بويژه كشورهاي با اقليم هاي خشك ونيمه خشك، فرسايش خاك مسئله اي بسيار مهم محسوب مي شود. بررسي ميزان تاثير انواع فرسايش( آبي – بادي) در هر يك از واحدهاي ژئومورفولوزي و مقايسه پتانسيل رسوب دهي فرسايش آبي و بادي هدف اصلي اين تحقيق بمنظور كاربرد ژئومورفولوژي در برآورد پتانسيل فرسايش بشمار مي رود. در ابتدا نقشه رخساره هاي ژئومورفولوژي بعنوان واحد كاري در محيط سيستمهاي اطلاعات جغرافيايي Geographic Information System تهيه گرديد. سپس، مقدار پتانسيل فرسايش آبي و بادي بر اساس مدل هاي تجربي فرسايش آبي و بادي در هر يك از تيپ ها تعيين گرديد .نتايج نشان داد كه در يكي از زير حوضه ها مانند كارون سهم پتانسيل فرستيش آبي در تيپ هاي دشت سر اپانداز، دشت سر فرسايشي وجلگه رسي به ترتيب 27.7 ، 35.4 و 36.7 درصد از پتانسيل توليد رسوب را دارا مي باشند. همچنين نتايج حاصل از اجراي مدل فرسايش آبي با مقادير مشاهداتي دقت قابل قبول (75٪) را نشان مي دهد. در حالي كه ميزان برآورد فرسايش بادي در اين حوزه با استفاده ازمدل اريفر IRAN Research Institute of Forest and Ranglands (IRIFR) نشان داد ه است كه دشت سر اپانداژ با سهمي برابر با72.7 درصد بيشترين مقدار و پلايا با 15.4 درصد در مرحله بعد واقع است و دشت سر فرسايشي با 4.2 درصد كمترين نقش را در فرسايش بادي حوضه دارا است. تحقيق حاضر نشان داد كه مطالعه همزمان آبي و بادي با تاكيد بر ژئو مورفولوژي روشي مناسب براي برنامه ريزان، جهت برآورد صحيح از ميزان فرسايش مي باشد.