تحليل و بررسي چند نماد در اشعار احمد شاملو و يدالله رؤيايي

خيال يكي از عناصر اصلي شعر است و رمز و نماد پرده ي خيال را رنگين مي سازد. نماد در كلّي ترين مفهوم آن؛ يعني هر چيزي كه بر معنايي وراي آن چه ظاهرش مي نمايد، دلالت كند. زبان شعر نمادين يك زبان هنري و مبهم با دلالت هاي معنايي گوناگون است. هيچ تأويلي نمي تواند به طور قطعي يگانه تأويل از اين زبان و شعر نمادين باشد. به نظر بسياري از منتقدان و نظريه پردازان، علت گرايش شاعران به كاربرد نماد در اشعار خويش را، شرايط سياسي - اجتماعي حاكم بر جامعه، تأثير از مكتب ادبي سمبوليسم، آفرينش ابهام هنري و غناي معنايي شعر دانسته اند. از اهداف كاربرد نماد در اشعار شاعران معاصر چون: احمد شاملو و يدالله رؤيايي، آفرينش شعري عميق و تأثير در مخاطب ، حركت شعر از تك معنايي به سوي چندمعنايي، و واداشتن خواننده به تأمل و درنگ در معنا و مفهوم شعر است. در اين مقاله سعي نگارنده بر آن است با تحليل و بررسي چند نماد مشترك در اشعار شاملو و رؤيايي مثل: «شب» ، «آفتاب» ، «باد» و «دريا» به عامل مهم نمادين شدن شعر پرداخته شود.