بررسي رئاليسم جادويي درچند اثر برجسته ي برخي از داستان نويسان زن ايراني

رئاليسم جادويي يكي از شاخه‌هاي رئاليسم در مكاتب ادبي است كه درواقع كندوكاوي در ارتباطات غريب ذهن ابتدايي ملت‌هاست كه در آن اسطوره‌هاي بومي در واقعيت‌هاي روزمره‌ي زندگي امروزي ادغام مي‌شوند و دنياي خاصي را به وجود مي‌آورند و باعث ايجاد فضايي آميخته از عناصر جادويي و عادي مي‌شوند. در برخي از آثار نويسندگان زن ايراني، اعم از رمان و داستان كوتاه، ويژگي‌هايي از اين شيوه نمايان است كه برخي از وجوه آن در آثار برجسته‌ي اين نويسندگان از جمله، رواني‌پور، پارسي‌پور، ترقّي، پيرزاد و سيمين دانشور منعكس شده است.آنچه در اين پژوهش موردنظر قرار گرفته است، بررسي چند اثر برجسته از نويسندگان نامبرده، اعم از رمان و داستان كوتاه است كه نشانه هايي از وجوه اين شيوه‌ي ادبي، در آن ها به كار رفته است كه ازمهم ترين آنها مي توان به: وجود عناصر نامتجانس، موجودات عجيب و تركيبي ميان انسان و حيوان و گياه، فضاهاي رازناك و فراواقعي، بدبختي‌هاي همراه با وحشت، و ترس‌هاي موهوم همراه با يأس و نااميدي، و درهم تنيدگي پديده‌هاي واقعي و تاريخي و اسطوره‌ها، اشاره نمود.