سيماي پادشاهان در مثنـوي معنـوي

مولانا جلال الدين محمد بلخي مشهور به مولوي، يكي از بزرگترين شاعران قرن هفتم هجري است كه كتاب ارزشمند و گرانسنگ مثنوي را در قالب شش دفتر سروده است. او در اين كتاب ضمن بيان مفاهيم والاي عرفاني ، تصويري از زندگي،طبقات اجتماعي،آيين ها و آداب و رسوم و اعتقادات اجتماعي زمان خود را به تصوير كشيده است. يكي از مهمترين طبقات اجتماعي كه مولانا در مثنوي خود ياد كرده پادشاهان است.او ضمن بيان برخي از رسوم تشريفاتي در داخل و خارج دربارها نظير بار دادن، دست بوسي و زمين بوسي،خطبه خواندن و سكه زدن به نام پادشاه،پنج نوبت زدن، دورباش زدن و نواختن طبل و كوس شاهي، به انواع بخشش هاي شاهان مانند بخشيدن خلعت و اقطاع اشاره كرده است . او مجازات ها و شكنجه هاي شاهان را اعم از به زندان افكندن ، حبس در سياه چال، به دار آويختن، تخته بند كردن، كتك زدن، در غل و زنجير نهادن و به چهار ميخ كشيدن بيان نموده است و در ضمن به برخي از خصوصيات اخلاقي عموم پادشاهان نظير قساوت و زورگويي و استبدادو حسادت و تكبر و خشم و خونريزي و ... اشاره كرده است.بررسي طبقات مختلف اجتماعي براي نسل حاضر و آينده هم عبرت و اعتبار است و هم راهگشاي افراد علاقه مند، به سوي جامعه اي بهتر و ايده آل.