تعيين نقش متغيرهاي ارتباطي در پيش‌بيني طلاق عاطفي

Determining the Role of Communication Variables in Predicting Emotional Divorce

اين پژوهش با هدف بررسي و شناسايي نقش متغيرهاي ارتباطي در پيش‌بيني طلاق عاطفي در شهر همدان انجام گرفته است. روش پژوهش از نوع پيمايشي بود. جامعۀ آماري اين پژوهش، همه‌ي زنان متأهل ساكن شهر همدان بودند كه از اين ميان تعداد 200 نفر به‌صورت نمونه‌گيري خوشه‌اي انتخاب و پرسشنامه پژوهشي را تكميل نمودند. براي اندازه‌گيري طلاق عاطفي از پرسشنامه پژوهشگر ساخته‌اي كه در قالب طيف ليكرت و در يك مقياس 6 درجه‌اي ساخته شد استفاده شد و براي اندازه‌گيري متغيرهاي ارتباطي (توانايي ارتباط، توانايي حل تعارض و مسؤوليت‌پذيري) از پرسشنامه‌هاي موجود بهره گرفته شده است. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد كه توانايي ارتباط، توانايي حل تعارض و مسؤوليت‌پذيري 48 درصد تغييرات طلاق عاطفي را پيش‌بيني مي‌كنند. بدين معنا كه هر چه توانايي ارتباط و توانايي حل تعارض پايين‌تر و هر چه مسؤوليت‌پذيري كمتر باشد احتمال طلاق عاطفي نيز بيشتر است. از اين‌رو، داشتن مهارت‌هاي ارتباطي سه‌گانه مورد بررسي مي­تواند به كاهش ميزان طلاق عاطفي كمك كند.

This study aimed to analyze and identify the role of communication variables in predicting emotional divorce in Hamedan city. The survey method was used in this research. Total population of the research involves all Hamedan married females from which 200 sample were selected randomly and filled the questionnaires up. To conduct this study, a researcher-made questionnaire was used to measure emotional divorce and to evaluate the communication variables (communication ability, conflict resolution ability, and responsibility) some existing questionnaires were used. The findings show that 0.48 percent of emotional divorce can be anticipated by communication ability, conflict resolution ability, and responsibility. It means that by decreasing the communication ability, conflict resolution ability, and responsibility, the range of emotional divorce increases. So, being capable in communication abilities could be effective in reducing emotional divorce.