كليدواژه :
امر متعالي , گفتن , نشان دادن , امر مهمل , فرازباني
چكيده فارسي :
ويتگنشتاين در رساله منطقي-فلسفي درصدد است تا با ايجاد خط تمايزي ميان دو سطح از امور نگاهي منطقي و دقيق به جهان داشته باشد. نزد ويتگنشتاين، متافيزيك، اخلاق، دين، و هنر همه به قلمرو امر متعالي تعلق دارند كه نمي توان درباره آن چيزي گفت، بلكه تنها ميتوان آن را نشان داد كه البته او از اينها از اين نظر كه فرازباني است به امور مهمل ياد ميكند. و جهان تجربي يا طبيعت كه از آنجايي كه تصويري از واقعيت است و مناط صدق قضايا كه همين رابطه تصويري زبان با واقعيت است لذا اين همان قلمرويي است كه ميتوان درباره آن صحبت كرد و حكم حقيقي صادر كرد. براي ويتگنشتاين فهم دقيق و نگاه درست به جهان مستلزم ايجاد اين خط تمايز است كه ضروري است. او بر اين باور است كه مشكل اساسي نسبت به امور متافيزيكي كه فيلسوفان در طول تاريخ با آن دست و پنجه نرم كردهاند حاصل عدم ايجاد اين خط تمايز و سوءاستعمال زبان است. در حقيقت وي با ايجاد چنين تمايزي درصدد ايجاد يك محدوده ايمن براي قضاياي متافيزيكي و عدم دستاندازي فيلسوفان به آن است كه اين امر بيانگر رويكرد عرفاني ويتگنشتاين به اين دسته امور است. در اين مقاله سعي خواهيم كرد اين نكته را روشن سازيم كه ويتگنشتاين با رويكرد زباني چنين خط تمايزي از امور به دوسطح يعني امور زباني و امور غير زباني را ايجاد كرده است كه در نوع خود نوعي تناقض است.
چكيده لاتين :
In Tractatus Logico-Philosophicus, Wittgenstein attempts to make a distinction between two levels of the states of affairs in order to have a logical and accurate view of the world. For Wittgenstein, metaphysics, ethics, religion, and art belong to the realm of the Transcendental about which you can’t say anything. Rather, it can only be demonstrated. He refers to it as nonsense for it is meta-linguistic. The empirical world or nature is the realm which can be talked about and judged, since it is a picture of reality and the criterion for the truth of propositions, which is the pictorial relationship between language and reality. For Wittgenstein, precise understanding of the world requires the mentioned necessary distinction. He believes that the main metaphysical problem which philosophers historically encountered was due to the lack of this distinction and abuse of language. In fact, by making such a distinction he seeks to secure metaphysical propositions and protect them from philosophers’ interference. This implies Wittgenstein's mystical approach to this field. In this article, we will try to make it clear that Wittgenstein, through linguistic approach, made a distinction between linguistic and nonlinguistic state of affairs, and that this distinction is in itself a contradiction.
