تقابلهاي دو گانه در بهارستان جامي

ساختار گرايي يكي از روشهاي تحليل متن است. در اين روش، تقابلهاي دوگانه يكي از اساسي ترين بنيانهاي آن به شمار مي آيد. ساختار گرايان برآنند كه عملكرد بنيادين ذهن انسان، خلق تقابل است كه زيربناي هر فرهنگي را تشكيل مي دهد. درواقع كنشهاي فرهنگي ما از اين تقابلهاي دوگانه نشات مي گيرد و تقابل واژگاني و انديشه متباين را در درون خود نهفته دارد. اين مقاله به شيوه تحليلي توصيفي برآن است كه با همين رويكرد به بررسي بهارستان جامي بپردازد كه جلوه گاه انديشه هاي اجتماعي، اخلاقي و عرفاني است و اساس حكايتهاي آن را تقابل بنيان مي نهد. در اين سخن ضمن تبيين انديشه و بنيان خاستگاه حكايتهاي جامي در سطح ژرف ساخت به بيان تقابل در روساخت و سطح زباني نيز پرداخته مي شود. سوال اصلي پژوهش اين است كه خوانش متن بهارستان جامي تا چه ميزان ارزش ادبي آن را بيشتر مي نماياند.