روايتگري به مثابه روش شناسي در جامعه شناسي تاريخي روابط بين الملل

جامعه شناسي تاريخي در روابط بين الملل به عنوان يك ديدگاه كلان در قلمرو روش شناختي خصلتي كثرت گرايانه دارد. اين مقاله با طرح روايت گري بر مبناي تبيين روايي (تبيين مبتني بر روايت) به مثابه يك تكنيك روش شناختي در صدد است بخشي از ملاحظات روش شناختي ديدگاه جامعه شناسي تاريخي را پوشش دهد. تبيين روايي مورد نظر بر خلاف روش شناسي اثبات گرايانه متضمن توجه به قوانين عام نبوده، بلكه در صدد است علاوه بر سامان بخشيدن به رويدادهاي تاريخي، به سرشت اجتماعي كه پژوهشگر نيز در بافت آن به فعاليت مي پردازد توجه مي كند. بر اين اساس، رخدادها عناصر برسازنده رويدادها، و رويدادها مولفه هاي تشكيل دهنده روايت ها هستند؛ بدين معنا اين رويدادها هستند كه متشكل از مجموعه اي از رخدادها به روايت ها شكل مي دهند. لازم به ذكر است كه بر مبناي مويدات جامعه شناسي تاريخي الزاماً رويدادها و روايت هاي مورد نظر در يك مسير واحد پيش نمي روند. در واقع از اين منظر تاريخ متشكل از رويدادها و روايت هاي مختلف بوده و اين پژوهشگر تاريخ است كه ترتيب در كنار قرار گرفتن آنها را مشخص مي كند. از اين منظر جامعه شناسي تاريخي در روابط بين الملل به عنوان ديدگاهي كلان و ثمربخش بدون افتادن در دامان نظريه پردازي صرف، هم نقش تاريخ و هم الزامات جامعه شناختي را در پيشبرد مطالعات روابط بين الملل در نظر مي گيرد.