تبارشناسي الگوي مشروعيت در دوره صفويه

Genealogy of legitimacy in Safavid era

مشروعيت پل ارتباطي حاكم با اتباع است. نمود و كيفيت اين پل ارتباطي منوط به وضعيت دو سوي آن است. يعني نه تنها حاكم در تلاش براي اثبات مشروعيت خود متوسل به گفتمان‌هاي معنا بخش مي‌گردد، بلكه تعاملات اجتماعي و منطق زيستي جاري در جوامع، نقشي اساسي بر شمايل و سمت و سوي مشروعيت حاكم ايفا مي‌كند. شكل و شمايل حاصل از فرايندهاي دو گانه فوق، تنها در قامت نهادها قابل شناسايي است. بنابراين زماني كه از مشروعيت حاكميت صحبت به ميان مي‌آيد منظور نهادهايي است كه مبين و تجلي گاه اين مفهوم هستند. تبارشناسي مشروعيت به معناي اتخاذ رهيافتي است كه چگونگي شكل‌گيري نهادهاي ياد شده را نشان مي‌دهد. اهم يافته‌هاي اين مقاله چگونگي شكل‌گيري نهادهاي مشروعيت در دوره صفويه ناشي از شكاف‌هاي گفتماني است. در نهايت خواهيم ديد كه از تجميع اين نهادها، الگوي مشروعيت حاكميت در دوره صفويه شكل مي‌گيرد

Legitimacy is a bridge between the governor and the citizens. The aspect and quality of this relational bridge depends on a two-edged condition. It means that not only the governor tries to use semantic discourses in order to prove his legitimacy but also current social ties and bio-logic in communities have a deep effect on aspect and direction of the legitimacy of the governor. The resulting aspect and appearance of two-edged processes cited above is seen in institutions. Thus, referring to the legitimacy of the governor indirectly refers to institutions which represent it and in fact are its birthplace. Genealogy of legitimacy means choosing an approach which refers to how institutions are deconstructed. This essay tries to depict such a process to the establishment of Safavid era.