عنوان مقاله :
بررسي پتانسيل درماني سلولهاي بنيادي خونساز مغزاستخوان در ترميم زخم ديابتي
پديد آورندگان :
صادقي مرتضي نويسنده دانشكده كشاورزي- دانشگاه فردوسي مشهد , مغانلو احسان نويسنده كارشناسارشد ميكروبيولوژي پزشكي، گروه ميكروبيولوژي و ايمونولوژي دانشكده پزشكي، دانشگاه علوم پزشكي كاشان، كاشان، ايران , بختياري مهرداد نويسنده دانشيار گروه ژنتيك پزشكي دانشكده پزشكي، دانشگاه علوم پزشكي ايران، تهران، ايران , تيموريان شهرام نويسنده دانشيار گروه ژنتيك پزشكي دانشكده پزشكي، دانشگاه علوم پزشكي ايران، تهران، ايران
سازمان :
دانشكده پزشكي - دانشگاه علوم پزشكي شهيد بهشتي
كليدواژه :
ترميم زخم , ديابت , مغزاستخوان , سلولهاي بنيادي خونساز CD93
چكيده فارسي :
مقدمه و هدف: سلولدرماني يكي از رويكردهاي جذاب و نوين در درمان زخمهاي مزمن است. در اين مطالعه، هدف بررسي عملكرد سلولهاي بنيادي خونساز مشتقشده از مغزاستخوان (CD93) در درمان زخمهاي ديابتي است.
مواد و روشها: در اين مطالعه از پانزده موش نژاد BALB/c با وزن 250 تا 300 گرم استفاده شد كه ده موش قبلاً توسط القا استرپتوزوتوسين ديابتي شده بودند. زخم پوستي دايرهاي بهقطر شش ميليمتر و عمق دو ميليمتر در پوست پشت موشها ايجاد شد. موشهاي موردمطالعه در سه گروه بهصورت موشهاي نرمال فاقد ديابت (sham)، موشهاي ديابتي بدون پيوند سلول CD93 (Control) و موشهاي ديابتي كه دو بار تحت پيوند سلولهاي CD93 (سلول1×107) قرار گرفتند، تقسيم شدند. پارامترهاي سطح زخم، ميزان ترميم زخم و ميزان تمايز و بقا سلولهاي CD93 در محل زخم در روزهاي7 و 14 و 28 بعد از پيوند سلول ميكروسكوپ فلورسانس و آنتيبادي نشاندار DiLو نرمافزارهاي Image J و SPSS محاسبه و بررسي شد.
نتايج: در بررسي سطح زخم ودرصد بهبودي بيشترين تفاوت بهترتيب مربوط به گروه سلول و گروه كنترل بود P < 0.05)و (P < 0.01. بررسي ايمونوهيستوشيمي نشانگر زندهماندن و فعاليت سلولهاي بنيادي CD93 در محل زخم تا روز 28 بعد از پيوند بود.
نتيجهگيري: پيوند سلولهاي بنيادي CD93 باعث تسريع قابلتوجه پروسه ترميم زخم ديابتي ميشود و اين سلولها بهعنوان گزينه مناسبي براي سلولدرماني زخمهاي ديابتي معرفي ميشوند
چكيده لاتين :
Abstract
Background and Objective: Cell therapy is one of the attractive and novel approaches in the treatment of chronic wounds. The aim of this study was to evaluate the function of bone marrow derived hematopoietic stem cells (CD93) in the treatment of diabetic ulcers.
Materials and Methods: In this study, 15 BALB/c strain mice, weighing 25-30 g were used, of which 10 were made diabetic by streptozotocin (STZ). Circular skin lesions 6 mm in diameter and 2 mm depth were created in the skin of mice. Studied mice were divided into 3 groups including normal mice without diabetes (sham), diabetic mice without transplanted CD93 cells (Control) and diabetic mice that underwent CD93 cell transplantation twice (density of cells: 1 × 107). The parameters of wound area, wound healing, differentiation and survival of CD93 cells were calculated on days 7, 14 and 28 after cell transplantation using the fluorescent microscope and DiL labeling antibody with Image J and SPSS softwares.
Results: The most difference in the level and rate of healing was related to cell group and the control group, respectively (p < 0.05 and p < 0.01). Immunohistochemical study of CD93 marker showed viability and activity of stem cells at the wound site until 28 days after transplantation.
Conclusion: CD93 stem cell transplantation significantly accelerated diabetic wound healing process and these cells are introduced as an appropriate option for diabetic wounds cell therapy.
عنوان نشريه :
دانشور- پزشكي
عنوان نشريه :
دانشور- پزشكي