انسان شناسي پولس: بررسي و نقد

A Critique of Paul’s Anthropology

اين مقاله به بررسي تحليلي و انتقادي انسان شناسي پولس مي پردازد. درك الهيات پولس، در گرو درك انسان شناسي اوست. قلب الهيات او تاثير مكاشفه و فيض خدا در انسان است. پولس وجود انسان را داراي ساحتي سه گانه جسم، نفس و روح مي داند كه هر ساحت، خود دو جز دارد: 1. بدن و تن، 2. عقل يا ذهن و قلب 3. روح و نفس. انسان دو شيوه زيست دارد: در موافقت با خدا و در موافقت با دوره پيش از مسيح. ديدگاه او درباره انسان عبارت از: توضيح ذات او در سه وضع آفرينش، هبوط و نجات است. در باب وضع آفرينش بايد گفت: انسان به صورت خدا و براي ارتباط با خدا آفريده شد. آدم قبل از هبوط، با اراده آزاد خود مرتكب گناه شد و وضعيتي نامطلوب يافت. گناه او به فرزندانش انتقال يافت. نتيجه گناه مرگ شد. اراده انسان متمايل به گناه است. انجام عمل نيك و نجات، تنها با فيض خدا ممكن است. نجات هديه رايگان خداوند است كه به وسيله فيض و از طريق ايمان حاصل مي شود.

This paper is an analytical and critical study of Paul’s anthropology. Understanding his theology depends on understanding his anthropology. The effect of divine revelation and grace on man is the heart of his theology. Paul holds that man consists of three dimensions: body, soul and spirit, each of which consists of two components: 1. body and figure 2. mind and heart 3. soul and spirit. There are two ways of living: in accordance with the agreement of God and in accordance with the period before the rise of Christianity. When he discusses man’s essence, he mentions three conditions: creation, Fall and salvation. With regard to the aim of man’s creation, he believes that man was created by God in order to establish strong ties with Him. Before the Fall, Adam committed an original sin of his own free will and was put in an unpleasant situation. His sin was transmitted to his children and his sin led to his death. Man is inclined to sin, and doing good deeds and salvation is not possible without Godʹs grace. Salvation is Godʹs free gift which man can get through divine grace and faith in God.