بررسي تحليلي رابطه حسن و عشق در انديشه عرفاني امام خميني(س)

An Analytical Review of Goodness and Love in Theosophical Views of Imam Khomeini

مفاهيم حسن و عشق يكي از مهمترين مفاهيم عرفان اسلامي است كه ارتباط عميقي با مفهوم تجلي حضرت حق دارد. در كيفيت تجلي خداوند، اين دو مفهوم ترجمان مدارج هستي شناختي و معرفتشناختي هستند كه در دو قوس نزول و صعود مطرح ميشوند. بدين ترتيب، در قوس نزول، تجلي حاصل ملاحظه حسن ذاتي خداوند در مرآت اكوان و عوالم است و در قوس صعود، عشق راهبر انسان براي شهود اين تجلي جمال مطلق است. در مقاله حاضر اين موضوع با رويكرد به انديشه عرفاني امام خميني بررسي و تحليل خواهد شد.

Goodness and love are two major concepts in Islamic theosophy that maintain an in-depth relation with the concept of manifestation of the Divine Truth. In the quality of the manifestation of the Almighty God, these two concepts are interpretations of the ontological and epistemological stages, chiefly discussed in terms of the two circles of ascent and descent. Hence in the circle of descension, manifestation is a result of observation of the inherent Goodness of God in the mirror of the generated beings and the two worlds, while in the circle of the ascension, love guides man toward intuition of this manifestation of the Absolute Beauty of God. This paper reviews and analyzes this point upon an approach based on Imam Khomeini’s theosophical school of thought.