كارآزمايي شاهددار تصادفي براي پيگيري تلفني در افراد مبتلا به اختلالهاي شديد روانپزشكي: پروتكل مطالعه

A Randomized Controlled Trial of Telephone Follow-Up in Patients With Severe Mental Illness: Study Protocol

اهداف هدف مطالعه حاضر، تعیین اثربخشی پیگیری تلفنی در افراد مبتلا به اختلال‌های شدید روان‌پزشكی، درمقایسه ‌با خدمات معمول پس‌ازترخیص از بیمارستان بود. مواد و روش ها این مطالعه، كارآزمایی بالینی شاهددار و تصادفی بود. فرضیه اولیه پژوهش حاضر، این بود كه پیگیری تلفنی افراد مبتلا به اختلال‌های شدید روان‌پزشكی پس‌ازترخیص از بیمارستان در درمانگاه سرپایی، درمقایسه‌با خدمات معمولی كه در بیمارستان ارائه می‌شود، در كاهش مدت زمان بستری و دفعات بستری روان‌پزشكی مؤثرتر است. در این مطالعه، بیماران از مركز روان‌پزشكی ایران و بعداز اخذ رضایت آگاهانه كتبی، به‌طورتصادفی وارد گروه‌های مداخله و شاهد شدند. در گروه مداخله، هماهنگ‌كننده مطالعه برای حضور بموقع بیماران در درمانگاه، یك روز قبل از زمان ملاقات، آن‌ها را ازطریق تلفن پیگیری می­‌كرد و در روز پس‌از ملاقات نیز، دوباره تماس گرفته می‌­شد تا از حضور بیماران در جلسه ملاقات اطمینان حاصل شود. بیماران به‌مدت دوازده ماه پس‌ازترخیص، پیگیری شدند. پیامدهای اولیه این مطالعه، طول مدت اقامت در بیمارستان و هرگونه بستری روان‌پزشكی در طول مدت دوازده ماهِ پیگیری و پیامد ثانویه آن، شدت علائم آسیب روانی بیماران درطول مدت پیگیری بود. نتیجه گیری این مقاله، پروتكل مطالعه كارآزمایی بالینی شاهددار و تصادفی بود كه اثربخشی پیگیری تلفنی را در درمانگاه سرپایی و در افراد مبتلا به اختلال‌های شدید روان‌پزشكی در ایران بررسی كرد. یافته‌های این‌گونه مطالعات، می‌تواند بر سیاست‌گذاری و برنامه‌ریزی‌ها در سطح كشور برای افراد مبتلا به اختلال‌های شدید روان‌پزشكی مؤثر باشد.  

Objectives This study aims to determine the effectiveness of telephone follow-up in patients with severe mental illness after discharge from hospital compared to Treatment As Usual (TAU). Methods This is a randomized control trial with the primary hypothesis that telephone follow-up for patients with severe mental disorders in outpatient clinic would be more effective when compared to TAU in reducing the length of hospital stay and any psychiatric hospitalization. The sample population was recruited from Iran Hospital. After obtaining informed written consent, the patients were randomized  into two intervention and control groups. In the intervention group, the research team closely followed the patients by telephone a day before their psychiatric follow-up visit after discharge, for timely attendance and also the day following the appointment to be ensured about their attendance. Patients were then followed up for 12 months afterward. The primary outcome measures were length of hospital stay and any hospitalization during 12 months follow-up. The secondary outcome measure was the severity of the patients’ psychopathology during the follow-up period. Conclusion This article presents a study protocol for an RCT that assesses the effectiveness of telephone follow-up for patients with severe mental disorders in an outpatient clinical setting in Iran. The findings of this study can influence policy-making and planning for patients with severe mental disorders across the country.