احزاب و نشاط سياسي در ايران (مطالعه موردي: در دولت يازدهم)

نشاط سياسي و آرامش رواني در هر كشوري لازمه هماهنگي و بها دادن به انجمن هاي مردم نهاد به ويژه احزاب و تشكل هاي سياسي است كه نقش بي بديلي در ارتقا آگاهي هاي سياسي و مشاركت مردم در تعيين سرنوشت امورات خود دارا است؛ موضوعي كه به يكي از دلمشغولي هاي دولت هاي مختلف در كشورهاي كمتر توسعه يافته تبديل شده است. تشكيل احزاب سياسي در ايران به بيش از صد سال اخير مي رسد و همواره به دلايل گوناگون دچار فراز و نشيب هايي بوده است. هرگاه احزاب سياسي و مشاركت مردم در تصميم گيري رشد پيدا كند توسعه سياسي و نشاط سياسي در كشور ملموس مي باشد. نكته تاريك در توسعه سياسي با تكيه بر گسترش و سازمان بندي احزاب اين است كه اكثر احزاب و تشكل هاي سياسي در كشورمان در ايام انتخابات فعاليت مي كنند و در ساير ايام غيرفعال مي گردند و در همين راستاي شخصيت هاي برجسته ملي و فرهنگ عشيره اي با نفوذ كلامي و جاذبيت خود تاثير بيشتري دارند تا احزاب. پژوهش حاضر به بررسي احزاب و نهادهاي مدني و تاثير آن در نشاط سياسي و اجتماعي مردم در چهار ساله اول دولت روحاني پرداخته است و وضعيت تشكل ها و انجمن هاي سياسي با هرگونه سلايق سياسي مختلف را در اين دوران مورد بررسي قرار مي دهد.