روابط فراآتلانتيكي در مذاكرات هسته‌اي ايران و 1+5

The Transatlantic Relations in the Iran – 5+1o Nuclear Negotiation

مسيله اصلي در اين مقاله، تبيين نقش روابط فراآتلانتيكي در حصول توافق هسته‌اي موسوم به برجام، ميان جمهوري اسلامي ايران و گروه 1+5 بوده است. در اين راستا، سيوال اصلي اين است كه «روابط فراآتلانتيكي، چرا و چگونه بر نقش اتحاديه اروپا در مذاكرات هسته‌اي ايران و 1+5 تاثير گذاشت؟». فرضيه اصلي مقاله، عبارت است از «اشتراكات تمدني دو سوي آتلانتيك، به همراه برتري وزن راهبردي ايالات متحده نسبت به اتحاديه اروپا از ابتداي فرايند شكل‌گيري همگرايي اروپايي و نيز روندهاي جهاني قرن 21 كه منجر به بعضي تغييرات در راهبردهاي بين‌المللي و منطقه‌اي امريكا، از جمله چرخش ايالات متحده به سوي آسيا شده است؛ اتحاديه اروپا را به سمت اتخاذ رويكردي مركب از «موازنه‌گري» و «دنباله‌روي» در قبال ايالات متحده پيش برده است». اين رويكرد تركيبي در مذاكرات هسته‌اي منجر به برجام، در قالب ايفاي نقش اتحاديه اروپا براساس دو كارويژه ايجاد «تسهيل» و «توازن» متبلور شد. در اين مقاله پس از بيان چهارچوب نظري (نيورياليسم) به بررسي شاخص‌هاي اصلي روابط فراآتلانتيكي و نيز تاثير روندهاي جهاني قرن 21 بر اين روابط با ايجاد شاخصي اكتسابي براي آن، همچون چرخش ايالات متحده به سوي آسيا پرداختيم. در بخش پاياني مقاله، به تبيين چگونگي تاثيرگذاري روابط فراآتلانتيكي براساس اين شاخص‌ها بر روند و نتايج مذاكرات هسته‌اي پرداختيم و ديديم كه اين رويكرد در دوران پسابرجام و با روي كار آمدن دولت جديد امريكا، با دادن وزن بيشتر به موازنه‌گري نسبت به دنباله‌روي، ادامه يافته و احتمالا خواهد يافت. روش پژوهش در اين مقاله، «توصيفي- تحليلي» است و براي گردآوري اطلاعات نيز عمدتا از روش كتابخانه‌اي استفاده شده است.

In this article the role of the transatlantic relations in conclusion of the Joint Comprehensive Plan of Action between Iran and the 5+1 is studied. The primary question is: why and how the transatlantic relations affected the European Union’s role in the Iran – 5+1 negotiations? The main hypothesis is that the transatlantic commonalities along with the American superior weigh in comparison with the EU as well as the global trends of the 21th century that has led to some changes in the American international and regional strategies including the US pivot to Asia have all driven the EU to adopt a simultaneous bi-dimensional balancing and bandwagoning approach to the United States. This mixed approach to the nuclear negotiations that led to the Joint Comprehensive Plan of Action was manifested in the EU’s two functions of ‘facilitation’ and ‘balancing’. In this paper and after presenting the theoretical framework, we studied the main indicators of the transatlantic relations and the imprints lefts on these relations by the main 21 century trends like the American pivot to Asia. In the final part, we discuss how the transatlantic relations have impacted the nuclear negotiations results. We also believe that this approach has continued in the post-JCPA era with the taking office of the new US president, albeit with a slight change in the form of giving more weight to the balancing act against the US vs bandwagoning its policies. The method is one of descriptive – analytical and the data are mainly collected from library resources.