تاثير تمرينات ريباند بر آمادگي جسماني مرتبط با تندرستي كودكان كم توان ذهني آموزش پذير

The Effects of Rebound Exercises on Health-Related Physical Fitness in Educable Children with Mental Retardation

چكيده مقدمه: كودكان كم توان ذهني از جمله افرادي هستند كه به علت شرايط ذهني و رواني ويژه در مقايسه با افراد سالم كم تحرك تر بوده و به علت اين كم تحركي، دچار ضعف هاي جسماني- حركتي مي‌شوند. هدف از اين پژوهش مطالعه تاثير هشت هفته تمرينات ريباند بر آمادگي جسماني مرتبط با تندرستي كودكان كم توان ذهني آموزش‌پذير بود. مواد و روش: در اين مطالعه نيمه تجربي تعداد30 دانش‌آموز 7 تا 11 ساله پسر مدارس استثنايي شهرستان لردگان با ميانگين سني (27/1±46/8) و ميانگين بهره هوشي (88/5±10/62) به صورت هدفمند و در دسترس انتخاب و بر اساس بهره هوشي به طور تصادفي جفت شده در دو گروه 15 نفري كنترل و تجربي قرار گرفتند. از آزمون‌هاي ورزشي استاندارد افراد كم توان ذهني كالج آمريكايي طب ورزشي و آزمون‌هاي آمادگي جسماني براكپورت جهت ارزيابي عوامل آمادگي جسماني مرتبط با تندرستي استفاده شد. گروه تجربي به مدت 8 هفته، هر هفته سه جلسه 45 دقيقه اي تمرينات ريباند را انجام دادند. در پايان دوره پس آزمون به عمل آمد. براي تحليل داده‌ها از تحليل واريانس با اندازه گيري هاي مكرر استفاده شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه تمرينات ريباند تاثير معني‌داري بر استقامت قلبي- تنفسي (006/0p=)، استقامت عضلاني (001/0p=) و قدرت انفجاري پاهاي كودكان كم توان ذهني (048/0p=) داشت. ولي بر انعطاف‌پذيري عمومي (051/0p=) و تركيب بدني (198/0p=) تاثير معناداري نشان نداد(05/0P?). بحث و نتيجه گيري: نتايج به دست آمده نشان داد تمرينات ريباند مي‌تواند بر استقامت و قدرت كودكان توان ذهني موثر بوده و در توان بخشي اين كودكان بكار گرفته شود. واژگان كليدي: تمرينات ريباند، آمادگي جسماني مرتبط با تندرستي، كم توان ذهني

Abstract Background and Objectives: Mentally retarded children are more sedentary compared to healthy ones because of special mental conditions. This physical inactivity leads to motor and body weaknesses. This study aimed to investigate the effect of 8 weeks of rebound exercises on static and dynamic balance in educable mentally retarded children. Methods: This semi-experimental study was conducted on 30 male students aging 7-11 years and studying at special schools of Lordegan who were selected through convenience sampling. The children’s mean age was 8.4±1.27 years and their mean IQ was 62.10±5.88. The subjects were randomly assigned to a control (n=15) and an intervention (n=15) group according to their IQ scores. The standardized sport tests for mentally retarded people of American College of Sport Medicine (ACSM) and Brockport Physical Fitness Test (BPFT) were used to assess health-related physical fitness factors. During the 8-week intervention, the intervention group performed rebound exercises in three 45-minute sessions per week. At the end of this period, post-test was performed for both groups. The data were analyzed using repeated measures ANOVA. Results: The findings showed that rebound therapy exercises had a significant effect on cardio-respiratory endurance (P=0.006), muscular endurance (p > 0.0001), and foot explosive strength (p=0.048) in mentally retarded children. However, they had no significant effects on general flexibility (P=0.051) and body composition (p=0.198). Conclusion: The findings indicated that rebound exercise therapy could be used in rehabilitation of mentally retarded children. Keywords: Rebound exercises, Health-related physical fitness, Mental retardation