بررسي چرايي كاربرد واژه هاي آركائيك در جزء سي ام قرآن كريم

Study of the Reason for Employing Archaic Words in the Thirtieth Part of the Holy Qur’an

یكی از شیوه‌ های كاربسته در قرآن كریم برای شیواگویی، روگردانی از ادبیات و سبك گفتار روزمرّه است. روزمرّه نبودن كلام، یكی از شیوه‌هایی است كه گاه ادیبان با كاربرد آن به كلام خود گیرایی می‌بخشند؛ و به آن آشنایی زدایی می گویند؛ پدیده ای كه باید درك آن برای شنونده دست یافتنی باشد. یكی از شیوه های این رویكرد ادبی، آركائیسم یا باستان گرایی است. آركائیسم یعنی كاربست واژه ها و عباراتی در زبان روزمره و رسمی كه كهنه و بی كاربرد شده باشد یا كاربرد واژگان سرزمینی در سرزمینی دیگر و یا احیای واژه هایی كه در دسترس توده¬ مردم نیست و به زبان هویت می بخشد. آركائیسم یكی از شگردهای آشنایی¬زدایی برای گیراییِ ذهن شنونده در مكتب نقد ادبی ِصورت گرای روس است. تلاش ما در این پژوهش بر پایه این رویكرد آن است كه با روش توصیفی ـ تحلیلی در چارچوب مكتب یاد شده، تعدادی از واژه های آركائیك در جزء سی¬ام قرآن را جستجو و فواید كاربست و بسامد این واژه ها را در دیگر اجزای قرآن یافته و نیز پیامدهای آن را بررسی كنیم. برآیندهای این پژوهش نشان دهنده آنند كه نخست از این ساز و كار در قرآن كریم بهره گیری شده است، دو آن كه واژگان آركائیكِ به كار رفته در این بخش از قرآن، در دیگر بخش های آن، بسیار اندك خودنمایی می كنند و سه آن كه چون بیشتر سوره¬های این جزء قرآن در پیوند با سال های نخستین انگیزش فرستاده خدا (فضای انكار حقیقت از سوی مشركان) بوده اند، در می یابیم خداوند در پی راهنمایی آدمیان از هنر و شیوه برجسته سازی سخنان خود برای گیرا شدنشان سود جسته است.

One of the applied methods in the Qur’an for eloquence is abstaining from the literature and style of colloquial speech. Non-colloquiality of speech is one of the methods that sometimes the literati use to make their speech fascinating and call it defamiliarization; a phenomenon whose understanding has to be achievable for the listener. One of the methods of this literary approach is archaism. Archaism means applying words and phrases in colloquial and formal language that have become obsolete or using the vocabulary of a country in another country or reviving the words that are not available to the general public and give identity to the language. Archaism is one of the defamiliarization techniques in the Russia’s formalist school of literary criticism for attracting the listener’s mind. Our attempt in this research based on this approach is that with the descriptive-analytical method within the framework of the above-mentioned school we would search a number of archaic words in the thirtieth part of the Qur’an, find the benefits of the use and frequency of these words in other parts of the Qur’an, and study its outcomes. The resultants of this research indicate that firstly, this mechanism is made use of in the Holy Qur’an; secondly, the archaic words used in this part of the Qur’an have been very insignificantly displayed in other parts of it; and thirdly, since most of the sūras of this part have been associated with the early years of the Messenger of God’s Mission (the ambience of denial of the Truth by the polytheists), we find out that God has used the art and method of distinguishing His words for making them attractive for guidance of mankind.