نقش نظام آموزش عالي در پيوند ميان توسعه علم و تحكيم صلح

عمده نقش‌هايي كه براي آموزش عالي ايراني- اسلامي در نظر گرفته مي‌شود در قالب تربيت نسل متخصص و كارآمد علمي، ترويج و ارتقاي دانش ملي و از رهگذر اتخاذ تدابير و سياست‌هاي كلان آموزشي و مساعد كردن زمينه لازم براي توسعه كشور خلاصه مي‌شود. به اين منظور نظام آموزش عالي از مهم‌ترين سازوكارهاي توسعه علمي و كارآمدي در كشور محسوب مي‌شود كه با طيف قابل ملاحظه‌اي از نسل‌هاي مختلف جامعه از قشر جوان، متخصص، باتجربه و پويا تشكيل مي‌شود. با اين حال، از سوي ديگر، نظام آموزش عالي، به مفاهيمي متعالي، كه متجلي ارزش‌هاي موجود در متن جامعه است، از جمله صلح كه از ديرباز ضامن پيوند اجزا و عناصر اجتماع است، بي‌اعتنا نيست و با الهام از مفاهيم و مقولات ارزشي كه علاوه بر مفاهيم اخلاقي، ريشه در فرهنگ، باور و حتي قوانين موجود دارند، مي‌كوشد تا به بهترين نحو ممكن به اعمال خطي مشي و سياست‌هايش جامه عمل بپوشاند. از اين حيث، آموزش عالي، ضمن لزوم توجه به مفهوم و كاركرد صلح در جامعه بين‌المللي، به برقراري پيوند وثيق ميان صلح و توسعه علم در مرزهاي ملي مي‌پردازد كه توسعه بومي دانش در چارچوب قلمروهاي حاكميتي دولت‌ها، خود، به تحول مفهوم علم در سطح بين‌المللي مي‌انجامد و از اين رهگذر، هم زمينه‌هاي استقرار صلح فراهم مي‌شود و هم توسعه علمي مهيا مي‌گردد. اين مقاله ضمن تاملي در ارتباط ماهوي صلح و توسعه علم، و لزوم توجه جدي نظام آموزش عالي به اين مهم، به بررسي سازوكارها و چارچوب‌هاي عملي برقراري پيوند ميان تحكيم صلح و ترويج علم در قالب اين نظام پرداخته است.