كليدواژه :
صلاحيت كارآفريني , دانش آموخته , دانشگاه كارآفرين , آموزش , مدل مفهومي
چكيده فارسي :
امروزه، كارآفريني و مباحث مرتبط با آن از اهميت خاصي در آموزش عالي برخوردار شده است و انتظار مي رود كه بعد از گذشت چند سال آموزش دانشگاهي، دانش آموختگان تفاوت معني داري با افرادي داشته باشند كه امكان بهره مندي از تجارب يادگيري دانشگاهي را نداشته اند. از آنجا كه براي سوق دادن افراد به سوي كارآفريني، ايجاد و توسعه صلاحيت هاي كارآفريني ضروري است؛ به منظور موفقيت دانشگاه ها در پرورش دانش آموختگاني شايسته، لازم است تا صلاحيت هاي دانش آموختگان دانشگاه هاي كارآفرين مورد شناسايي و ارزيابي قرار گيرد. با توجه به آنچه ذكر شد، هدف مقاله حاضر كه به صورت مروري و اسنادي نگاشته شده، طراحي مدل مفهومي صلاحيت هاي كارآفريني دانش آموختگان دانشگاه كارآفرين مي باشد. صلاحيت هاي كارآفريني را مي توان براساس موارد زير مورد مطالعه قرار داد: مولفه هاي تشكيل دهنده صلاحيت كارآفريني، پيش بين هاي صلاحيت كارآفريني، و برآمدهاي صلاحيت كارآفريني. براساس نتايج حاصله، صلاحيت هاي كارآفريني دانش آموختگان در شش گروه شامل صلاحيت فردي و شناختي، صلاحيت ارتباطي، صلاحيت رهبري و كار تيمي، صلاحيت ايجاد و مديريت كسب و كار، صلاحيت اقتصادي و بازاريابي، و صلاحيت پژوهشي دسته بندي مي شود. ماموريت دانشگاه به عنوان پيش بين صلاحيت كارآفريني در سه دسته: آموزشي، پژوهشي، و خدمات حمايتي در نظر گرفته شد و نيت كارآفريني به عنوان برآمد صلاحيت هاي كارآفريني مطرح شد. در نهايت و براساس مولفه هاي بيان شده، مدل مفهومي سنجش صلاحيت هاي دانش آموختگان دانشگاه كارآفرين، به همراه پيش بين ها و برآمد ارايه گرديد.
چكيده لاتين :
Nowadays, entrepreneurship and the related issues receive special attention in higher education. It is expected that after few years of study at university, the graduates have significant difference with people with no academic learning experience. Since it is essential to develop entrepreneurial competencies for leading people toward entrepreneurship, it is necessary to recognize and assess entrepreneurial competencies of entrepreneurial universities’ graduates. Accordingly, the aim of this study is to design a conceptual model of entrepreneurial competencies of entrepreneurial universities’ graduates. Entrepreneurial competencies can be studied on the basis of the following cases: components of entrepreneurial competencies, antecedents of entrepreneurial competencies, and outcome of entrepreneurial competencies. According to the results, entrepreneurial competencies are classified in six clusters including: personal and cognitive competence, communication competency, leadership and teamwork competencies, business creation and management competence, economic and marketing competence, and research competence. The mission of university as antecedents to competencies was categorized in three groups including: education, research, and support. Entrepreneurial intention was considered as outcome of entrepreneurial competencies. Finally and with regard to the aforementioned components, a conceptual model of entrepreneurial competencies of graduates, with antecedents and outcome was presented.
