نسبت حقيقت و ايمان از نظر كي يركگور

Soren Kierkegaard on Truth and Faith

سورن كي‌يركگور، فيلسوف اگزيستانسياليست، حقيقت را از دو منظر مي‌نگرد و بالتبع آن را به دو گونه نيز منقسم گرفته است: حقيقت عيني و حقيقت انفسي. از منظر اهميت فرد و انتخاب او، حقيقت حقيقت انفسي است. هر گاه كه به حقيقت عيني نظر مي‌افكنيم، حقيقت همچون شئ‌اي به تصور مي‌آيد كه با ما مرتبط است و آن‌گاه كه حقيقت را از منظر انفسي بنگريم، حقيقت خود مورد نظر است، حتي اگر در عين و بيرون از انسان جلوه‌گر نشده باشد. اكنون سؤال اصلي اين است كه چه نسبتي ميان حقيقت و ايمان مي‌توان برقرار داشت. حقيقت انفسي حقيقتي ابدي است كه با وجود انسان پيوند خورده است و نكتۀ مهم از ديدگاه كي‌يركگور آن است كه حقيقت انفسي همان ايمان است. ايمان، يا به گونۀ انفسي تعلق به حقيقت داشتن يا در حقيقت بودن و هستي داشتن، بالاترين حقيقت دسترس‌پذير براي فرد هستومند است.

Soren Kierkegaard considers truth from two aspects, objective and subjective, and accordingly classifies it. With respect to the importance of individual and his/her choice, truth is subjective. From the perspective of objective truth, truth is conceived as an object which is somehow related to the subject. From the perspective of subjective truth, the truth, itself, is concerned, even if it is not appeared objectively. Now the main question is that of the relation between truth and faith. Subjective truth is an eternal truth connecting to the existence of man. Kierkegaard's discussion of truth aims at offering a justification of faith, in his special sense of faith, through showing that the believer is subjectively "in the truth". Faith or subjectively being in the truth is the highest truth attainable for an existing individual.