تاثير عدالت سازماني بر توانمندي كاركنان با نقش ميانجي رهبري تحول آفرين با در نظر گرفتن خط مشي‌هاي دانشگاه علوم پزشكي

هدف: پژوهش حاضر، با هدف بررسي تاثير عدالت سازماني بر توانمندي كاركنان با نقش ميانجي رهبري تحول آفرين با توجه به خط مشي‌هاي دانشگاه علوم پزشكي مي‌باشد. روش: اين پژوهش ازنظر هدف كاربردي، روش توصيفي - پيمايشي است، جامعه آماري پژوهش، كليه كاركنان دانشگاه علوم پزشكي ايران كه تعداد آنها 456 نفر مي‌باشد با استفاده از فرمول كوكران حجم نمونه در اين پژوهش 208 نفر است محاسبه شده است و روش نمونه گيري تصادفي ساده بوده­ است. ابزار گردآوري اطلاعات، سه پرسشنامه استاندارد است كه عبارتند از رهبري تحول آفرين باس و آوليو (1994)، عدالت سازماني نيهوف و مورمن (1998) و توانمندسازي كاركنان اسپريتز (1996)كه روايي آن توسط اساتيد و خبرگان و تعيين و پايايي آن با استفاده از آلفاي كرونباخ 0/872 محاسبه گرديد. يافته‌ها: تجزيه و تحليل داده‌ها از طريق آزمون كولموگروف-اسمينروف، آزمون بارتلت و تعيين بار عاملي، همچنين معادلات ساختاري صورت گرفته است. نتيجه گيري: نتايج تحقيق نشان مي‌دهد كه با توجه به خط مشي‌هاي دانشگاه علوم پزشكي تاثير عدالت سازماني بر توانمندي كاركنان با نقش ميانجي رهبري تحول آفرين تاييد شد. تاثير عدالت سازماني بر توانمندي كاركنان و رهبري تحول گرا تاييد شد ولي تاثير رهبري تحول گرا بر توانمند سازي كاركنان تاييد نشده است.