ارزيابي ميزان تاب آوري نواحي شهري با تأكيد بر دسترسي به عناصر كالبدي حياتي و مؤثر در برابر مخاطره زلزله، با استفاده از مدل تصميم گيري چند معياره Todim (مطالعه موردي: شهر زنجان)

شهرها، به عنوان پيچيده ترين ساخته ي دست بشر هستند كه امروزه با رشد بي رويه جمعيت مواجه بوده و گسترش آنها روي بسترهاي پر مخاطره شدت گرفته است. يافته هاي علمي و تجربي نشان مي دهد كه بهترين راه مقابله با مخاطره، ارتقاي تاب آوري سكونتگاهي در ابعاد مختلف مي باشد. اين مقاله، ميزان تاب آوري شهري را با تأكيد بر دسترسي به عناصر كالبدي حياتي و مؤثر در شهر زنجان مورد ارزيابي قرار داده است. داده هاي به كار رفته، براساس معيارهاي مؤثر در ارزيابي تاب آوري شامل: دسترسي به مركز بهداشت، بيمارستان، پليس و كلانتري، ايستگاه آتش نشاني، شبكه معابر، پارك و فضاي سبز با استفاده از مدل تصميم گيري چند معياره توديم، تحليل گرديده اند. نتايج نشان مي دهد كه در 25 ناحيه شهري زنجان، طبق نقشه هاي موجود مي توان گفت كه نوعي تناوب و حتي تعارض در تاب آوري يا عدم تاب آوري نواحي وجود دارد زيرا كه در هيچ كدام از نواحي، ثبات در تاب آوري وجود ندارد و هيچ ناحيه اي در ارزيابي همه معيارها، تاب آور نشان نمي دهد. به طور دقيق مطابق يافته هاي مقاله؛ در نقشه هاي دسترسي به بيمارستان، مركز بهداشت، پليس و ايستگاه آتش نشاني به طور مشترك محله هاي صفا و كوچه مشكي، الهيه؛ فرهنگ، سعدي وسط، حسينيه و آشاغي چارراه، اسلام آباد، ترانس و بي سيم با ميزان تاب آوري بالا و محله هاي نصر، گلشهر، وحيديه و پونك با تاب آوري بسيار ضعيف ارزيابي گرديدند و در نقشه هاي دسترسي به شبكه معابر، پارك و فضاي سبز، به طور مشترك محله هاي آزادگان، گلشهر، وحيديه، پونك، شهر آرا، كارمندان و علوم پايه با ميزان تاب آوري بالا و محله هاي فاطميه، حسينيه و آشاغي چارراه، الهيه، اسلام آباد، ترانس و بي سيم با تاب آوري بسيار ضعيف مورد ارزيابي قرار گرفتند