مطالعه شاخص هاي ETCP و TCI بر ارزيابي آسايش انسان ( مطالعه موردي: استان خوزستان )

آسايش اقليمي يكي از مهمترين عوامل مؤثر در زندگي انسان است و شناخت شرايط زماني و مكاني اين مسئله نقش اثرگذاري در برنامه ريزي براي رفاه و پيشرفت جامعه انساني دارد. هدف از اين مطالعه بررسي شاخص هاي زيست اقليمي بر ارزيابي آسايش انسان در استان خوزستان مي باشد. پژوهش حاضر از نظر روش تحقيق توصيفي- تحليلي و از نظر هدف كاربردي است. در اين تحقيق، به منظور ارزيابي شرايط اقليم آسايش با استفاده از شاخص هاي بيو كليمايي پيكر (CP)، دماي مؤثر (ET) و اقليم گردشگري (TCI) و داده هاي اقليمي طي دوره آماري 20 ساله (1392 - 1372) شرايط آسايشي در مناطق مختلف استان خوزستان تجزيه و تحليل گرديد. در نهايت پس از محاسبه ضرايب شاخص هاي زيست اقليمي، براي نشان دادن بهتر تغييرات ضريب آسايش حرارتي در استان خوزستان پهنه بندي هر يكي از شاخص ها به وسيله نرم افزار GIS صورت گرفت. بررسي شاخص هاي زيست اقليمي نشان داد كه استان خوزستان در طول سال با داشتن تنوع بيو كليمايي، از شرايط بسيار گرم تا بسيار خنك برخوردار است. اواخر بهار و طول تابستان از محدوده آسايش بيو كليمايي خارج است، ولي در فصول پاييز، زمستان و نيمه اول فروردين ماه با توجه به برودت هوا، شرايط آسايش بهتري بر استان حاكم است.