تاثير تجويز بستن متناوب چشم‌ها در كنترل انحراف اگزوتروپياي گهگاهي

The Effect of Alternate Occlusion on Controlling Intermittent Exotropia in Children

هدف: بررسي تاثير تجويز بستن متناوب چشم‌ها در كنترل انحراف در كودكان 3 تا 8 ساله مبتلا به اگزوتروپياي گهگاهي روش پژوهش: در اين مطالعه مداخله‌اي قبل و بعد، ميزان كنترل انحراف 28 كودك مبتلا به اگزوتروپياي گهگاهي براي فاصله دور و نزديك بر اساس 2 معيار كنترل انحراف در درمانگاه كه به طور معمول براي بررسي كنترل انحراف مورد استفاده قرار مي‌گيرد و نيز معيار جاناتان هولمز بررسي گرديد. ديد عمق نزديك با كمك تست تيتموس و فيوژن با كمك تست چهارنقطه وورث در هر يك از مراحل ارزيابي براي همه نمونه‌ها انجام شد. پس از آن براي اين كودكان بستن هر يك از چشم‌ها براي دو ساعت در روز به طور متناوب در صورت غالب نبودن هيچ يك از چشم‌ها و يا پنج روز در هفته براي چشم غالب و 2 روز در هفته براي چشم غيرغالب در صورت غالب بودن يكي از چشم‌ها به مدت 3 ماه و براي سه دوره متوالي تجويز شد. كليه بررسي‌ها طي 3 معاينه مجدد 3، 6 و 9 ماه پس از درمان تكرار گرديد. يافته‌ها: براي تمامي كودكان مورد مطالعه با ميانگين سني 1/56±4/7، كنترل انحراف براي دور در ماه سوم بعد از درمان نسبت به قبل از آن بر اساس هر دو معيار به صورت معني‌داري بهبود يافت. ]معيار كنترل انحراف در درمانگاه (0/005=P) و معيار هولمز ( p<0/001) كنترل انحراف براي دور در شش ماه و نه ماه بعد از درمان نسبت به قبل از آن بر اساس هر دو معيار به صورت معني‌داري بهبود يافت، براي معيار كنترل انحراف در درمانگاه (0/008=P) و براي معيار هولمز (0/010=P). مقايسه سه ماه و شش ماه پس از درمان با هم، سه ماه و نه ماه با هم و شش ماه و نه ماه با هم تفاوت معني‌داري نشان نداد. كنترل انحراف براي نزديك، تنها بر اساس معيار هولمز در هر سه دوره درماني نسبت به قبل از درمان به صورت معني‌داري بهبود يافت. ]براي ماه سوم (0/007=P)، براي ماه ششم (0/004=P) و براي ماه نهم (0/014=P) فقط مقايسه ديد عمق ماه نهم با قبل از درمان به طور معني‌دار نشانگر بهبود ديد عمق بود (0/028=P) و رابطه معناداري بين ديد عمق درساير دوره‌ها مشاهده نشد. نتيجه‌گيري: بستن متناوب چشم‌ها برافزايش كنترل اگزوتروپياي گهگاهي كاملا موثر است. با توجه به فوايد اين درمان مي‌توان از آن به عنوان يك روش موثر در به تعويق انداختن جراحي و يا حتي برطرف كردن نياز به عمل جراحي در بيماران مبتلا به اگزوتروپياي گهگاهي بهره جست.

Purpose: The aim of the study was to investigate the effect of alternate occlusion on controlling intermittent exotropia in children between 3 and 8 years. Methods: In this interventional before-after study, the ability of 28 children to control deviation at far and near was evaluated based on an office control scale, routinely used in eye clinics and the Holmes scale. Stereopsis and fusion were assessed using the Titmus and Worth 4-dot test in each assessment session, respectively. Patch therapy was used for children based on eye dominancy. Two-hour alternate daily occlusion was prescribed for children with no dominancy. For children with dominancy, 2-hour occlusion of the dominant eye for 5 days and the non-dominant eye for 2 days for up to 3 months in three consecutive 3-month periods was introduced. All measurements were repeated at 3 different times (3, 6, and 9 months) after treatment. Results: For all children with mean ages of 4.7±1.56 years, deviation controlling at far, improved significantly after 3 months of treatment by two scales, in comparison to the before of study(p=0.005 for the office control and p˂0.001 for Holmes score). Also there was an improvement in far deviation controlling in 6 and 9 months after treatment in comparison to the before of treatment (p=0.008 for the office control after 6 and 9 month and p˂0.001 after 6 and p=0.010 after 9 month for Holmes score). However there were no significant differences between the results of the 3 months and 6 months after treatment with each other, the 3 months and 9 months with each other and 6 months and 9 months with each other. Deviation controlling at near showed significant improvement in all three periods of treatment based on Holmes criteria in comparison to the before of study (p=0.007 for 3 months, p=0.004 for 6 months and p=0.014 for 9 months). The near stereopsis was better at 9 months of treatment in comparison to the before of study (p=0.028) and 9 months after treatment compared to the 3 months of treatment, significantly improved (P = 0.043). Comparing 6 months rather than before treatment it was a sign of improved stereopsis; however, this improvement was not statistically significant (p=0.068) while there was no improvement in other courses. Measurements of fusion with Worth4-dot test did not show significant progress between all the periods. Conclusion: The alternate occlusion is significantly effective in controlling intermittent exotropia. As a result, it can be used as a useful method in order to postpone the surgery or even eliminate the need for surgery in patients with intermittent exotropia.