اثر اريتروپويتين به عنوان درمان مكمل در نوروپاتي عصب بينايي ناشي از متانول

Additive Effect of Erythropoietin on Conventional Treatment of Methanol Induced Toxic Optic Neuropathy

هدف: بررسي تاثير تزريق داخل وريدي اريتروپويتين در تركيب با تزريق داخل وريدي استروييد سيستميك و درمان رايج در بيماران مبتلا به نوروپاتي عصب بينايي ناشي از متانول. روش پژوهش: اين مطالعه به روش آينده‌نگر و مداخله‌اي بر روي 11 بيمار مبتلا به نوروپاتي عصب بينايي ناشي از مسموميت با متانول (طي دو هفته از شروع مسموميت) صورت گرفت. بيماران اريتروپويتين (EPO) ده هزار واحد از امپول Eprex هر 12 ساعت به مدت سه روز دريافت كردند. علاوه بر EPO، اين بيماران درمان متداول شامل متيل پردنيزولون 500 ميلي‌گرم هر 12 ساعت به صورت وريدي به مدت 5 روز و در ادامه قرص پردنيزولون 1 ميلي‌گرم به ازاي هر كيلوگرم به مدت دو هفته دريافت كردند. اين افراد با 11 بيمار به عنوان گروه شاهد تاريخي كه درمان مشابه به جز EPO دريافت كرده بودند، از نظر نتايج بينايي (بهترين حدت بينايي اصلاح شده (BCVA)، ضخامت لايه عصبي اطراف عصب (Peripapillary retinal nerve fiber layer) PRNFLT) و ميانگين انحراف در ميدان بينايي (Mean deviation, MD) مقايسه شدند. تحليل آماري با استفاده از نرم‌افزار SPSS ويرايش 21 صورت گرفت. يافته‌ها: ميانگين BCVA در هر دو گروه به صورت معني‌داري بهبود يافت. در گروه EPO ميانگين BCVA از 0/55±2/93 لوگمار در بدو مراجعه به 1/16±1/75 لوگمار در ماه سوم به صورت معني‌داري افزايش يافت (0/001P<). در گروه شاهد، BCVA بيماران در زمان مراجعه به صورت معني‌داري بهتر بود (0/68±2/65 لوگمار در مقابل 0/55±2/93 لوگمار، 0/001=P) با اين حال BCVA بيماران گروه شاهد در پي‌گيري نهايي از گروه EPO بدتر بود (0/75±2/19 لوگمار در مقابل 1/16±1/75 لوگمار، 0/012=P). ميانگين PRNFLT در گروه EPO 131±34 ميكرون در زمان مراجعه بود. تنها 3 بيمار در گروه شاهد در زمان مراجعه OCT اطراف عصب داشتند كه ميانگين آن 24±187 ميكرون بود. بيماران اين گروه در آخرين پي‌گيري ميانگين PPOCT معادل 6±53 ميكرون داشتند كه اين ميزان به صورت معني‌داري نازك‌تر از گروه EPO در ماه اول پي‌گيري بود (26±77 ميكرون). نتيجه‌گيري: اريتروپويتين مي‌تواند به صورت مكمل در درمان نوروپاتي عصب بينايي ناشي از متانول (Methanol Toxic Optic Neuropathy, MTNO) به كار رود. مطالعات با حجم نمونه بيش‌تر جهت سنجش كارايي EPO مي‌تواند به نتيجه‌گيري بهتر كمك كند. علاوه بر آن، يك مطالعه مداخله‌اي مقايسه‌اي براي انواع مختلف درمان مي‌تواند نشان دهد كه آيا EPO به تنهايي يا به صورت تركيبي با استروييد اثر بيش‌تري در درمان MTON دارد.

Purpose: To investigate the effect of intravenous erythropoietin (EPO) in adjunction to intravenous steroid and conventional treatment protocol in patients with MTON. Methods: In this non-randomized prospective interventional comparative case series, eleven patients diagnosed with MTON, received intravenous EPO (10000 IU twice a day) for 3 days combined with intravenous methylprednisolone (500 mg twice a day for 5 days) followed by oral prednisolone 1mg/kg for two weeks, and vitamin B12, B6 and folic acid (EPO group). These patients were compared with a historical control group who had received similar treatment except EPO. Our main outcome measures were Best-Corrected Visual Acuity (BCVA), Peripapillary Retinal Nerve Fiber Layer Thickness (PRNFLT), and visual field Mean Deviation (MD). Results: Patients in both groups had better final BCVA at the third month. Mean BCVA improved significantly from 2.93±0.55 to 1.75±1.16 LogMAR at month 3 (p < 0.001) in the EPO group and from 2.65±0.68 to 2.19±0.75 at final visit in the control group (p = 0.001). Comparing two groups, Final BCVA was significantly better in the EPO group (P= 0.012). Although the mean PRNFLT decreased in both groups, it was significantly thinner in the control group at final follow-up (53±6 vs. 77±26 microns, respectively; p< 0.001). Conclusion: Intravenous EPO in combination with systemic steroid appears to be an effective treatment in patients with MTON. This combinational therapy may supplement additional benefits to the systemic steroid regimen.