بررسي و ارزيابي بانكداري اسلامي در ايران از لحاظ تخصيص منابع و ارائه راهكارهاي كاربردي

با توجه به حضور بانك ها در چرخه اقتصاد و نقش غيرقابل انكار آن در مسير رشد و توسعه اقتصادي، اقتصاددانان در كشورهاي اسلامي به منظور بهره برداري از قابليت هاي سيستم بانكي و حذف مشكلات و موانع غيرشرعي آن شروع به مطالعه بانكداري اسلامي و نظريه پردازي در اين موضوع نموده اند كه به تبع آن مورد استقبال سياست گذاران اقتصادي اين كشورها قرار گرفته است. مبناي اصلي اين نظريات بر اين پايه است كه سپرده گذار، پول خود را تحت عقود قرض، شراكت و يا وكالت در اختيار بانك قرار مي دهد و بانك نيز اين پول را بر اساس عقود اسلامي تحت عنوان عقود قرض الحسنه، عقود مبادله اي، عقود مشاركتي و سرمايه گذاري مستقيم پول به چرخه اقتصاد وارد مي كد و در نتيجه از كارمزد و سود فعاليت هاي مزبور استفاده مي كند. در اين مقاله با ارزيابي قراردادها و بيان شيوه هاي اعطاي تسهيلات در بانكداري اسلامي، به طرح برخي از اشكالات مهم اين قراردادها در سيستم بانكداري ايران مي پردازيم. همچنين الگوي جديدي پيشنهاد مي شود كه روش هاي جديد اعطاي تسهيلات همچون اعطاي تسهيلات به شيوه اعتبار در حساب جاري و بر اساس كارت اعتباري را بيان مي كند و بعلاوه استفاده از عقد مرابحه بعنوان يكي ازعقود اسلامي قديمي كه محدوديت هاي ساير عقود را برطرف نموده و از جهت گستره كاربرد و نگرش وسيع در تنظيم آئين نامه ا و دستورالعمل هاي اجرايي، مناسب ارزيابي مي شود به عنوان جايگزيني براي ساير عقود پيشنهاد مي شود.