تعيين درجه توسعه نيافتگي بخش آموزش عمومي شهرستانهاي استان اصفهان با استفاده از مدل تاكسونومي عددي

ارزيابي و اندازه گيري ميزان توسعه يافتگي جوامع همواره از اهداف و دغدغه هاي برنامه ريزان و سياستگذاران منطقه اي و ملي در همه كشورها بوده است. توسعه به عنوان يكي از كليدي ترين واژگان مورد ستايش در ادبيات پيشرفتهاي اقتصادي و اجتماعي بارها مورد تبيين و تحليل قرار گرفته است. استان اصفهان با 23 شهرستان از پهناورترين استانهاي كشور محسوب مي گردد كه تفاوت هاي عمده اي از لحاظ شرايط اقليمي، فرهنگي، قومي با يكديگر دارند، ولي در مجموع توانسته است استان را به يكي از موفق ترين استانهاي كشور در شاخص هاي اصلي فرهنگي، اقتصادي و اجتماعي برسانند. فعاليت هاي آموزشي نيز در اين استان و بر اساس شاخص هاي مورد بررسي ويژگي هاي بسيار متفاوتي را نشان ميدهد. اين مقاله براي بررسي عدم تعادل هاي آموزشي با استفاده از 35 شاخص آموزشي در بخش عمومي (خلاصه شده در چهار بخش عمده) در قالب مدل تاكسونومي عددي و با استفاده از نرم افزارهايي مانند Excel و Arcgis، با روش توصيفي- تحليلي و مقطعي درجه توسعه يافتگي شهرستان هاي استان اصفهان مورد سنجش قرار گرفت. نتايج گوياي آن است كه شهرستان هاي فريدون شهر، چادگان، سميرم، اردستان، خوانسار و برخوار محروم ترين شهرستانهاي استان و شهرستان هاي اصفهان، نجف آباد، لنجان، شاهين شهر، ميمه، گلپايگان و كاشان برخوردار ترين شهرستان استان هستند.