حقوق مبتني بر هويت

Rights of Identity

اين مقاله دفاعي از حقوق هويتي ارائه مي‌دهد كه بر اساس آن حق تعيين سرنوشت سياسي جمعي براي فرهنگ‌ها و ادغام و وابستگي آن حق به ساير حقوق بشر جهانشمول را توجيه مي‌كند. هويت يك فرد در واقع حس او نسبت به اينكه او چه كسي است، با چه كساني در ارتباط است و چه چيزهايي براي او ارزشمند هستند، مي‌باشد. برداشت انسانها از هويتشان بسيار گسترده است و اولين نتيجه‌اي كه مي­توان گرفت اين است كه مفهوم هويت به تنهايي نمي­تواند يك فعاليت هنجاري مشخصي انجام دهد. در بعضي موارد، هويت افراد با كار بدي كه آنها انجام مي­دهند و يا مايل به انجام آن هستند، متصل است و بنابراين نمي­توان به آنها اجازه انجام آن كار را داد. در موارد ديگر، عناصر بسيار قدرتمندي از هويت فردي از جمله تعلق خاطر افراد به كساني كه دوستشان دارند، قطعا به حقوق مهمي مرتبط مي­شوند. اما معلوم نيست كه احتياج افراد به اين حقوق چگونه مي­تواند توجيهي براي وجود اين حقوق باشد. شايد بتوان گفت كه درگيري عميق هويت آنها يك محصول جانبي از ديگر ارزش‌هاي مهم از جمله عشق در اين موارد مي­باشد و اين ارزش‌ها خود مي­توانند به سادگي و در كمال شفافيت پايه­ هاي چنين حقوقي باشند. با اين اوصاف اگر هويت يك شخص واجد شرايط مناسب باشد، نقشي اساسي در حقوق مهم سياسي خواهد داشت. چنين برداشت مي­شود كه محدوده اين حقوق سياسي از حق بر شركت درمراسم ­هاي فرهنگي يك گروه شروع مي‌شود (مخصوصا در مورد اقليت‌هايي كه خطر انقراض آنها را تهديد مي­ كند، دولت­ها موظف هستند اقدامات حمايتي نسبت به اين گروها را اتخاذ كنند) و با حق بر داشتن مديريت سياسي خاتمه مي ­يابد. اين حقوق هم به استقلال و هم به عدالت مرتبط است. اغلب چنين برداشت مي‌شود كه حقوق فرهنگي مخالف استقلال و در بهترين حالت خودمختاري شخصي است. اما در واقع، آرمان خودمختاري همانطور كه توسط ميل، نويسندة كتاب زندگي يك نفر بيان شده است، نيازمند آن است كه يك فرد بتواند جوانب مختلف هويتش را كنترل كند. جنبه‌هاي مهم هويت فرد در مجموع در يك فرهنگ تعيين مي‌شود. بنابراين بر اساس حق بنيادين استقلال، گروه‌ها اجازه دارند در حدود محدوديت‌هاي معقول، قابل اجرا و ثابت، مرزهايي سياسي به منظور افزايش كنترلشان بر هويتشان ايجاد كنند. اين بيانگر يك رابطه بنيادين بين خودمختاري جمعي و فردي است. حق بر خودمختاري جمعي مبتني بر عدالت است زيرا گروه‌هاي اكثريت فرهنگي موجود در كشورها از حقوقي بهره‌مند هستند كه معمولا اقليت‌هاي فرهنگي از آنها بهره­ مند نمي­ شوند. بيان مبناي حقوق مبني بر هويت نيازمند مشخص كردن تمام محدوديت­هاي حقوقي است كه دامنة آنها جهاني مي­باشد. در ابتدا مهم است بين دو مفهوم حقوق بشر تمايز قائل شد. اولين مفهوم حقي است كه هر شخصي صرفا به دليل انسان بودن از آن بهره‌مند است و يا نوعي از ابنا بشر است. مفهوم دوم حقوق بشر محدوده حقوق جهانشمول را بيان مي‌كند. هر حقي كه در قالب مفهوم اول قرار بگيرد در قالب مفهوم دوم نيز قرار مي‌گيرد اما اگر حقي در قالب مفهوم دوم قرار بگيرد الزاما در قالب مفهوم اول نيست. مي‌توان چنين بيان كرد كه انسان به ما هو انسان از مفاد حقوق بشر بهره‌مند مي‌شود اما هر حقي كه انسان‌ها دارند و يا بايد داشته باشند صرفا به دليل اينكه آنها انسان هستند به آنها تعلق نگرفته است. برخي از اين حقوق كه افراد دارند و يا بايد داشته باشند مانند ضروريات سازماني، اقتصادي و تكنولو‍ژي در گذشته امكان بهره مندي از اين حقوق وجود نداشته است. برخي از حقوقي كه افراد در حال حاضر از آن بهره‌مند هستند و يا بايد باشند ممكن است در آينده، به واسطه ارزش‌هايي كه جايگزين ارزش‌هاي فعلي مي‌شوند حذف شوند.

A person’s identity is their sense of who and what they are, of who stands in significant relations to them, and of what is valuable to them. This is inevitably very broad, an immediate implication of which is that the concept of identity taken alone cannot do significant normative work. In some cases a person’s identity is bound up with the evil that they do or wish to do, and cannot thereby give them any right to do it. In other cases very powerful elements of a person’s identity – such as their attachment to loved ones – is certainly related to important rights, but it is not entirely clear that one needs the concept of identity to explicate or justify these rights; the deep involvement of their identity is arguably a byproduct of other important values in these cases (such as love), and those values can do the grounding work of the rights by themselves and more simply and clearly. Nevertheless, when suitably qualified, a person’s identity is central to accounting for important political rights. These ranges from rights to participate in cultural practices of one’s group, which sometimes implies duties on governments to support minorities threatened with extinction, to – at the outer limit – rights to arrange political administration. These rights are connected to both autonomy and fairness. Cultural rights are often taken either to be opposed to autonomy, or at best instrumental to personal autonomy (by providing ‘options’), but in fact, the ideal of autonomy, expressed by Mill as being the author of one’s life, requires that one be in control of significant aspects of one’s identity. Significant aspects of one’s identity are collectively determined within a culture. Cultures are not static, and their development is particularly affected by political boundaries. A fundamental right of autonomy implies, therefore, that groups be allowed, within reasonable constraints of general feasibility and stability, to arrange political boundaries to enhance their control over their identity. This shows the fundamental link between individual and collective ‘self-determination’. The right of collective self-determination is also based on fairness, since cultural majorities in existing states enjoy advantages that minorities frequently lack. Spelling out the basis of identitarian rights in autonomy contributes to determining both the upper and lower limits of this and other rights of universal scope. First, it is important to distinguish between two senses of ‘human right’. The first sense is a right that a person has simply in virtue of being a person, or simply by being a human being. A second sense is a right of cosmopolitan scope. Every right in the first sense is a right in the second sense but not vice versa. That is, every right that people have merely in virtue of being people is a right that everyone has. But not every right that everyone has (and should have) is a right that they have merely in virtue of being a human or a person. Some rights that everyone has or should have today people could not have had in the past because institutional, economic, technological or other prerequisites were lacking. Some that everyone has today they may not have in the future because other values will have superseded them in a different institutional, economic, or technological setting.