اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر نشانه هاي پرخوري، افسردگي و تن انگاره در مبتلايان به پرخوري عصبي

مقدمه: پرخوري عصبي نوع خاصي از اختلالات خورد و خوراك است كه با مواد غذايي و تن انگاره فرد رابطه دارد. لذا پژوهش حاضر با هدف، بررسي اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر نشانه هاي پُرخوري، افسردگي و تَن انگاره در مبتلايان به پُرخوري عصبي انجام شد. روش: تحقيق از نوع نيمه تجربي با طرح پژوهش پيش آزمون و پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماري شامل كليه زنان مبتلا به پُرخوري عصبي از مراجعه كنندگان به مركز روان پزشكي فارابي كرمانشاه بود؛ براساس معيارهاي ورود به پژوهش، تشخيص روان پزشك و پرسشنامه هاي عادات خوردن (EHQ)، شدت پُرخوري (BES)، نگراني از تَن انگاره (BIS)، و افسردگي بِك- فُرم كوتاه بيماراني كه داراي بالاترين نمرات بودند، با روش نمونه گيري در دسترس انتخاب و به صورت تصادفي به گروه هاي آزمايش و گواه تقسيم شدند. گروه آزمايشي 8 جلسه مداخله درماني 120 دقيقه اي طي دو جلسه در هفته را دريافت نمود؛ اما گروه گواه مداخله اي دريافت نكرد. اطلاعات به دست آمده با تحليل كوواريانس چندمتغيري تحليل شد. يافته ها: نتايج پژوهش نشان داد كه تفاوت معناداري بين گروه هاي آزمايش و گواه در كاهش شدت نشانگان پُرخوري عصبي و عادات خوردن وجود دارد. همچنين، در تَن انگاره و افسردگي تفاوت معناداري بين گروه ها مشاهده گرديد. نتيجه گيري: با توجه به يافته هاي پژوهش مي توان بيان كرد كه درمان مبتني بر پذيرش و تعهد موجب كاهش نشانگان پُرخوري عصبي، افسردگي و بهبود تَن انگاره در افراد تحت درمان شده است. استفاده از اين روش درماني براي مبتلايان به پُرخوري عصبي در جامعه بيماران پيشنهاد مي شود.