سيري بر جايگاه و نقش ابوسعيدابوالخير در عرفان عملي

يكي ازعلومي كه دردامن فرهنگ اسلامي زاده شده و تكامل پيدا كرد علم عرفان مي باشد،و بر محور جهان بيني وحدت وجود است.كه ابوسعيدابي الخير ازبزرگترين آموزگاران نيكي و آزادانديشي درعرفان اسلامي محسوب مي شود،اوعارفي خوش زبان و شيرين بيان وشكسته نفس و مهربان بود،كه در تعاليم خويش با محور قرار دادن تعاليم ديني و الهي و الگو قرار دادن رسول خدا (ص) و با گرايش عارفانه و عاشقانه تصايري زيبا،ازرفتار انساني را در مواجه با جامعه،مردم و مريدانش به نمايش مي گذارد،به گونه اي كه منشاءِ تحولات اساسي نيز درعرفان اسلامي مي شود. اهميت و تاثير ابوسعيد در عرفان اسلامي بيشتر به خاطر ابعاد عرفان عملي اوست.و مراحلي رادرعمل نشان داده و بيان داشته كه يك سالك درطريق حق ازمقامات و احوال براي تعالي معنوي بايد بگذراند تا به حق واصل شود،هدف پژوهش حاضر سيري برجايگاه ونقش ابوسعيدابوالخيردر عرفان عملي مي باشد. پژوهش از نوع نظري و روش آن توصيفي استنادي كه براي جمع آوري اطلاعات لازم از روش كتابخانه اي و آثار و كتب مكتوب، مستندمرتبط و صحيح استفاده شده است، يافته ها حاكي است از آن است،كه ابوسعيدابوالخيرعارفي روشن انديش و الهام بخش مي باشد،كه درعرفان با وارستگي تمام به بنيانگذاري عرفاني وارسته وبايسته اهتمام عملي ورزيده است.به گونه اي كه اين تأثيرعملي افكار واقوال ابوسعيددر طي سده هاي گذشته همواره درميان اهل عرفان و در ادبيات عرفاني ايران مشهور بوده است.و نيز روشن ترين خصيصه هاي ابوسعيد هماهنگي آن با زندگي است. چنانچه كه مي توان گفت او با عرفان زندگي نمي كرده، بلكه عرفان جوهر او بوده وبه تعبير ديگر عرفاني مي زيسته است و آن را تجربه كردني مي دانسته نه وصف كردني. به همين جهت اورا بايد از موسسين و بنيان گذاران تعليم وتربيت خانقاهي نيز محسوب داشت ، زيرا كه عرفان وتصوف ابوسعيد صبغه عملي دارد، يعني همان شيوه اي كه امروزه در عرفان عملي ازآن به عنوان روش الگو سازي ياد مي شود.