جلوه هاي غيرت درمتون عرفاني ادب فارسي (تا قرن هشتم)

غيرت از اصطلاحات مهم عرفاني است كه ملازم مفاهيمي چون محبّت و عشق بوده و عبارت از كراهت مشاركت غير در حقّ محبوب و محب و محبّت است. اين پژوهش پس از بيان ديدگاه قرآن و روايات، به واكاوي ريشه ها و بررسي سخنان عارفان در خصوص مفهوم غيرت و جنبه هاي مختلف آن در آثار منثور و منظوم عرفاني پرداخته است. هدف اين پژوهش كه با روش توصيفي - تحليلي انجام شده، زمينه‌سازي براي فهم و درك درست‌تر مفهوم غيرت در متون صوفيه و بازتاب آن در اشعار عرفاني است. اين بررسي ضمن تحليل مفهوم غيرت از منظر رابطه خداوند با عالم به نحو عام و تكويني ونيز نسبت بين حق و خلق به نحو خاص و شخصي؛ نشان مي‌دهد كه كلام برخي از عارفان از شائبه غيرت كوني و بشري مبرّا بوده و منبعث از ژرفاي معرفت الهي و توحيدي است. اين اصطلاح ضمن اثرپذيري از آموزه‌هاي قرآن و سنّت، به شدّت در آثار منثور و منظوم عرفاني بازتاب دارد. از اين رو، درك درست از غيرت و بازتاب آن از منظر حق و خلق، ونيز نسبتش با مفاهيمي چون محبت و عشق، منجر به شناخت صحيح و معرفت كامل از غيرت عرفاني مي‌گردد.