نوستالژي در مثنوي معنوي با تاكيد بر دفتر اول و دوم

غم غربت حسرت ايام كودكي و نوجواني، دوري از معشوق اعم از دست دادن دوستان و عزيزان پيري و ياد مرگ و در مجموع حوادثي كه به جنبه هاي روحي و رواني انسان مربوط مي شوند همگي را مي توان نوستالژي ناميد. از ميان موارد ذكر شده در اشعار عرفاني فارسي يكي از درون مايه هاي اصلي جدايي انسان از مبدا هستي و دور شدن او از عالم بالاست كه به اشكال گوناگون در آثار اديبان عارف نمود پيدا كرده است؛ از جمله اين عارفان نامدار در ادب درختان فارسي مولاناست. نه تنها بيان اين جدايي از عالم معنا و هبوط به دنياي مادي ، بلكه تلاش براي صعود بازگشت به عالم برين وكسب مقام جانشيني خدا، اصلي ترين مولفه كلام نوستالژيك مولاناست. براي تاييد اين سخن و يافتن ديگر مولفه هاي افكار نوستالژيك در مثنوي مولوي در مقاله حاضر باروش تحليلي - توصيفي مصداق هاي اشعارتوستالژيك مولانا را در دفتر اول و دوم استخراج نموديم و به اين نتيجه رسيديم كه بيشترين بسامد از ميان انواع نوستالژي، در اين بخش از مثنوي را نوستالژي جدايي از مبداو وطن ازلي داشت.