سنجش رابطه مشوق هاي دولتي مهاجرت با تمايل به مهجرت معكوس در ايران (مطالعه موردي كارمندان دفاتر ستادي وزارت جهاكشاورزي تهران)

مقاله حاضر به بررسي تاثير سياست هاي تشويقي دولت در تمايل بر مهاجرت معكوس دربين كارمندان وزارت جهاد كشاورزي» مي پردازد. با استفاده از روش پيمايش و تكنيك پرسشنامه، اطلاعات مورد نياز گردآوري شده است. جامعه آماري تحقيق را كليه كارمندان شاغل در وزارت جهاد كشاورزي تشكيل مي دهند. نمونه آماري تحقيق 319 نفر كارمند است كه بر اساس قواعد تعيين حجم نمونه و با استفاده از روش نمونه گيري طبقه-اي متناسب انتخاب شده اند. براي تحليل اطلاعات از آزمون معناداري دي سامرز و كرامر و همچنين ضرايب همبستگي اسپيرمن و كاي اسكوار استفاده شده است. نتايج مقاله نشان مي دهد كه از ميان كل پاسخگويان به ترتيب2/79 درصد، 82/0 درصد و 5/75 درصد اظهار نموده اند كه مشوق هاي پيشنهادي دولت از جمله؛ مشوق هاي اقتصادي، اجتماعي و اداري و سازماني تمايلات كم و خيلي كم در آنها براي مهاجرت معكوس ايجاد نموده است. 1/78 درصد از پاسخگويان موانع اصلي عدم اثر بخشي سياستهاي تشويقي دولت را در زمينه خروج كارمندان از تهران را تحقق نيافتن و عملي نشدن سياستهاي پيشنهادي دولت ارزيابي نموده اند. از كل پاسخگويان 8 /39 درصد گفته اند كه تحت هيچ شرايطي از تهران مهاجرت نمي كنند. درحالي كه 6/36 درصد گفته اند كه در صورت ارايه امكانات در شهرستان ها همانند سطح امكانات موجود در تهران، مهاجرت مي نمايند. همچنين نتايج حاصل از آزمون فرضيات تحقيق نشان مي-دهد كه بين مشوق هاي اقتصادي، اجتماعي، اداري و سازماني دولت با تمايل به مهاجرت معكوس در بين كارمندان از لحاظ آماري رابطه معناداري اما ضعيف وجود دارد.