هايدگر و مسيله جنسيت، در آثار لوس ايريگاري و ژاك دريدا

از دهه هشتاد ميلادي، نظرات هايدگر، از مهم­ترين فيلسوفانِ حوزه پديدارشناسي، مورد توجه برخي از نظريه­پردازاني قرار گرفت كه رويكرد جنسيتي را وارد فلسفه مي­كردند و يا از منظر جنسيت به فلسفه مي­پرداختند. متفكران اروپايي و به­ويژه شاخه فرانسوي آن، از پيشگامان اين رويكرد بودند. ژاك دريدا، فيلسوف ساختارشكن پست مدرن، و لوس ايريگاري، فمينيست معروف در حوزه فلسفه و روانكاوي، آثار هايدگر را با ابتنا به دغدغه­هاي نظري و فكري خويش بازخواني كردند. اولي با رويكرد ساختارشكني با تمركز بر مفهوم دازاين و عدم توجه به ويژگي­هاي جنسيتي آن، «فاقد جنسيت بودن» دازاين را كانون نقد خود از فلسفه هايدگر قرار داد و ديگري با تمسك به فلسفه هوا و «فراموشي هوا» در تفاسير خود از هايدگر، بنيان تفسيري جنسيت­مدار بر فلسفه هايدگر نهاد. در اين مقاله، ضمن شرح و بيان نظرات فلسفي اين دو با استفاده از رويكرد تشريحي، به دنبال پاسخ براي اين پرسش هستيم كه چه نسبتي ميان انديشه فلسفي هايدگر با فراموشي جنسيت برقرار است؟ و رابطه ميان جنسيت و انديشه هايدگر در جريان فرانسوي چيست؟ اين نوشته، بازنمايي تفسيري جنسيت­مدار از انديشه هايدگر با استفاده از نظريه دريدا و لوس ايريگاري است