سنجش اثربخشي رفتار درماني ديالكتيكي و طرحواره‌ درماني بر كاهش ميزان رفتار تكانشي ‌در آشفتگي شخصيت مرزي

مقدمه: اختلال شخصيت مرزي شايع‌ترين اختلال شخصيت در‌ روانپزشكي است. ميزان اقدام به خودكشي در افراد دچار اين اختلال نزديك 10% است. هدف: مقايسه اثربخشي رفتار درماني ديالكتيكي و طرحواره‌ درماني بر رفتار تكانشي در بيماران دچار اختلال شخصيت مرزي بيمارستان بوعلي شهر قزوين. مواد و روش‌‌ها: پژوهش از نظر هدف كاربردي و شيوه گردآوري داده‌هاي پژوهش نيمه آزمايشي از نوع پيش‏آزمون و پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماري اين پژوهش دربرگيرنده همه بيماران دچار اختلال شخصيت مرزي بود كه به دليل رفتارخودكشي‌گرايانه به بيمارستان بوعلي شهر قزوين مراجعه كرده بودند. نمونه‌‌هاي پژوهش شامل 36 نفر به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند. از اين تعداد 24 نفر به طور تصادفي در دو گروه آزمايشي هر گروه 12 نفر و يك گروه گواه نيز 12 نفر جايگزين شدند. در اين پژوهش از مصاحبه باليني ساخت‌دار، پرسشنامه ميلون و پرسشنامه‌ي رفتارهاي تكانشي بارات استفاده شد. بيماران اختلال شخصيت مرزي گروه‌هاي آزمايش در 16 نشست 45 دقيقه‌اي به صورت جداگانه در 16 هفته پياپي زير مداخله قرار گرفتند. داده‌ها با آزمون تحليل كواريانس چند متغيري، يك متغيري و آزمون تعقيبي توكي و نرم‌افزار SPSS22 تحليل شد. نتايج: تفاوت معني‌دار‌ بين رفتاردرماني ديالكتيكي و طرحواره درماني بر رفتار تكانشي در سطح (05/0 > P) وجود داشت. همچنين، تفاوت معني‌دار‌ بين رفتار درماني ديالكتيكي و طرحواره درماني در بيماران مبتلا به اختلال شخصيت مرزي در متغير نامبرده در سطح 01/0 > P وجود نداشت. نتايج بدست آمده از دوره يك‌ماهه پي‌گيري در راستاي يافته‌هاي پيشين بود. نتيجه‌گيري: رفتار درماني ديالكتيكي و طرحواره درماني در كاهش رفتار تكانشي در بيماران دچار اختلال شخصيت مرزي اثربخش است.

Introduction: Borderline personality disorder is the most common personality disorder in psychiatric settings. Objective: To compare the efficacy of Dialectical Behavior Therapy (DBT) and Schema Therapy (ST) on impulsive behavior in patients with borderline personality disorder in the of Buali hospital Qazvin. Materials and Methods: the present study was an applied one and the method of data collection was semi-experimental with pre-test and post-test including control group. The study population included all the patients with borderline personality disorder referred to Buali hospital of Qazvin. The study sample included 36 students who were selected by convenience sampling method. Of these, 24 patients were randomly divided into two groups of 12 subjects experimental and a control group of 12 patients. We used clinical interview and Barratt Impulsiveness Scale-11 (BIS). Patients with borderline personality disorder in the experimental groups received intervention for 16 sessions of 45 minutes in 16 consecutive weeks. Research data analysis was done using univariate and multivariate analysis of covariance and Tuky post hoc test. Results: The results showed a significant difference between the effectiveness of schema therapy and of dialectical behavior therapy on impulsive behavior at the level of P < 0.05. Also, there was no significant difference between the schema therapy and of dialectical behavior therapy in patients with borderline personality disorder in mentioned variable at the level of P < 0.05. Conclusion: Schema therapy and of dialectical behavior therapy are effective in reducing impulsive behavior in patients with borderline personality disorder. Conflict of interest: non declared