پديد آورندگان :
محبتی مبارز اشرف نويسنده گروه باكتری‌شناسی پزشكی، دانشكده علوم پزشكی، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران. Mohabati Mobarez Ashraf , نجار پيرايه شهين نويسنده دانشكده علوم پزشكي,گروه باكتري شناسي,دانشگاه تربيت مدرس,تهران,ايران Najar Peerayeh Sh , میرزائی محسن نويسنده گروه علوم آزمایشگاهی، واحد بروجرد، دانشگاه آزاد اسلامی، بروجرد، ایران. Mirzaei Mohsen
كليدواژه :
Enterococcous faecium , Vancomycin. , Microbial , انتروكوك فاسيوم , ونكومايسين. , Drug resistance , مقاومت دارويي ميكروبي
چكيده فارسي :
زمینه و هدف: بـا افـزایش استفاده از آنتی‌بیوتیك ونكومایسین، انتروكوك مقاوم به ونكومایسین، به‌عنوان یك عامل مهم عفونت‌های بیمارستانی مطرح است. در ایـن مطالعـه بـه بررسـی الگـوی مقاومـت آنتی‌بیوتیكی و فراوانی انتروكوك فاسیوم مقاوم به ونكومایسین پرداخته شد.
روش بررسی:در این مطالعه توصیفی، پس از جداسازی و تشخیص 690 سویه انتروكوكوس از نمونه‌های بـالینی و محیطی بخش‌های مختلف بیمارستان‌های لرستان، الگـوی مقاومت این سویه‌ها نسبت به آنتی‌بیوتیك رایج با استفاده از روش دیسك دیفیوژن و آگار دایلوشن بررسی گردید. ژن‌های مقاومت آنتی‌بیوتیكی (شامل vanA، vanB، pbp5، pbpZ و blaZ) با استفاده از روش PCR ردیابی شدند.
یافته‌ها: از میان 690 ایزوله انتروكوكسی مورد بررسی، 439 ایزوله (64%) انتروكوكوس فكالیس، 228 ایزوله (33%) انتروكوك فاسیوم و 23 ایزوله (3%) از سایر انتروكوكوس‌ها بود. براساس آنتی‌بیوگرام به روش دیسك دیفیوژن، بیشترین مقاومت مربوط به پنی‌سیلین با 446 ایزوله (67%) و كمترین مقاومت مربوط به لینزولید با صفر ایزوله (0%) بود. در بررسی مقاومت به روش MIC؛ میزان مقاومت به آنتی‌بیوتیك‌ها به ترتیب آمپی‌سیلین، 58%؛ پنی‌سیلین، 59% و مقاومت به ونكومایسین، 23% به دست آمد. ژن‌های مقاومت (شامل: vanA، vanB، pbp5، pbpZ و blaZ) به ترتیب در 84 (72%)، 26 (22%)، 87 (74%)، 63 (53%) و 0 (0%) ایزوله‌ها ردیابی شدند.
نتیجه‌گیری: براساس نتایج این مطالعه، مقاومت به ونكومایسین در سویه‌های انتروكوك در لرستان نیز ماننـد تمـامی نقاط دنیا وجود دارد؛ بنابراین كاربرد اقدامات كنترلی و پیشگیرانه، امری ضروری است. همچنین به‌منظور تجویز مناسب آنتی‌بیوتیك، انجام آزمون آنتی‌بیوگرام برای هر بیمار قبل از درمان پیشنهاد می‌گردد.
چكيده لاتين :
Background and Objectives: With increasing use of vancomycin antibiotic, vancomycin-resistant Enterococcus (VRE), is considered as a major cause of nosocomial infections. In this study, the pattern of antibiotic resistance and prevalence of vancomycin resistant enterococcus faecium, were investigated.
Methods: In this descriptive study, after isolation and identification of 690 strains of Enterococcus from clinical and environmental specimens in different wards of Lorestan hospitals, the pattern of antibiotic resistance of these strains to common antibiotics, were investigated using dick diffusion and agar dilution methods. The antibiotic resistance genes (vanA, vanB, pbp5, pbpZ, and blaZ), were detected by PCR technique.
Results: Among 690 studied Enterococcus isolates, 439 isolates (64%), were Enterococcous feacalis, 228 isolates (33%) Enterococcous faecium, and 23 isolates (3%), were other Enterococci. Based on the antibiogram test by disk diffusion method, the highest resistance was to penicillin with 446 isolates (67%) and the lowest resistance was to linezolid with 0 isolate (0%). In the evaluation of resistance using minimum inhibitory concentration (MIC), the antibiotic resistance rate was obtained to be 58% for ampicillin, 59% for penicillin, and 23% for vancomycin. Resistance genes, including vanA, vanB, pbp5, pbpZ, and blaZ, were detected in 84 (72%), 26 (22%), 87 (74%), 63 (53%), and 0 (0%) of the isolates.
Conclusion: Based on the results of this study, resistance to vancomycin in Enterococcus strains is also found in Lorestan province like other parts of the world. Therefore, application of control and preventive measures are necessary. Furthermore, to prescribe appropriate antibiotic, it is recommended to perform antibiogram test for each patient before the treatment.
