ارزيابي نظري رويكرد ساختارگرايي جديد در اقتصاد توسعه: مزايا و چالش‌ها

A Theoretical Evaluation of the New Structural Approach in Development Economics: Advantages and Challenges

از دیدگاه اقتصاد ساختاری جدید، نوشتارهای اقتصاد توسعه پس از جنگ جهانی دوم تاكنون شاهد سه موج بوده است. موج اول، ساختارگرایی قدیم است. موج دوم، به دنبال ناموفق بودن بسیاری از مداخلات دولت بر اساس ساختارگرایی، توسط نئوكلاسیك‌ها در دهه 1980 و 1990، پدید آمد كه شكست‌های مداخلات دولت در اقتصاد علیه مزیت نسبی را برجسته كرد و بر كاركرد بازارها در تخصیص منابع تاكید نمود. موج سوم، یعنی اقتصاد ساختاری جدید، به دنبال تلفیق تحول ساختاری با تاكید بر نقش بازار و دولت در فرآیند توسعه اقتصادی است. ساختارگرایی جدید بر اساس مزیت نسبی اقتصاد مبتنی بر موجودی عوامل تولید، ارتقای صنعتی و بهبود زیرساخت با مساعدت دولت، و استفاده از مكانیزم بازار برای تخصیص منابع می‌باشد. ساختارگرایی جدید، نقش دولت در ایجاد تنوع صنعتی و ارتقاء آن را محدود به تدارك اطلاعات در مورد صنایع جدید، هماهنگی سرمایه‌گذاری‌های مرتبط میان بنگاه‌های مختلف در همان صنایع، جبران اثرات جانبی اطلاعات برای بنگاه‌های پیشگام، و پرورش صنایع جدید از طریق كمك به انكوباتورها و تشویق سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی می‌داند. دولت همچنین نقش رهبری در بهبود زیرساخت‌های سخت و نرم، به منظور كاهش هزینه معاملات هر بنگاه و تسهیل فرآیند توسعه صنعتی اقتصاد را ایفا می‌كند. چارچوب شناسایی و تسهیل رشد، ابزار پیاده‌سازی اقتصاد ساختاری جدید است كه طی شش مرحله قابل انجام است. در این مقاله ابتدا نظریه، سپس سیاست‌ها و در نهایت، كاربرد ساختارگرایی جدید مورد ارزیابی قرار می‌گیرد.

From the perspective of modern structural economics, the literature on development economics after World War II has witnessed three waves: old structuralism, neoclassic and modern structural economics. Modern structuralism is based on the comparative advantages of an economy in factors of production, improvement of infrastructures with government assistance, and the use of market mechanisms to allocate resources. Old structuralism advocated governmental development policies that defied the comparative advantage of the economy. In modern structuralism, the role of government in industrial diversification and its upgrading is limited to providing information about new industries, coordination of the corresponding investments among different firms in the same industry, compensating externalities of information to lead firms and foster new industries through helping incubators and encouraging foreign direct investment. The government also plays a leading role in improving hard and soft infrastructures in order to reduce firmsʹ transaction costs and facilitating the industrial development of the economy. Identification and facilitation of growth is an instrument for implementation of new structural economics, which can be implemented through six stages. In this article, the theory, policies and applications of modern structuralism are investigated. The most important aspects of the evaluation include comparative advantage, creating advantage and latent advantage, globalization of production, and implementation problems. It is also pointed out that economic development is not the same as industrial development and coping with problems in picking winners.