پايداري در مصالح ساختماني

امروزه روش هاي نادرست ساخت و ساز در جامعه باعث لطمه زدن به محيط زيست اطرافمان شده است براي ايجاد ساخت و ساز مناسب و حفظ محيط زيست، عوامل مختلفي از جمله مصالح به كار رفته در ساختمان ها، نقش به سزايي دارند. طراحي معماري را مي توان پروسه اي دانست كه به خلق يك اثر معمارانه منجر مي شود. آنچه در اين ميان حايز اهميت است، چگونگي ايجاد شيوه هايي مناسب بر آفرينش فضايي است كه بتواند پاسخگوي نيازهاي عملكردي، فيزيكي،اجتماعي، اقتصادي و محيطي ساكنان آن باشد. از مشخصه هاي بارز و مشكل ساز صنعت ساختمان سازي كشور به كار گيري مصالح ساختماني مدرن با استفاده از روش هاي ساخت و ساز سنتي است كه علاوه بر مشكلات كمي (براورده نكردن نيازها) مشكلات كيفي (مقاومت مناسب ساختمان در برابر زلزله، كوتاهي عمر مفيد بنا، فرسايش به علت عوامل اقليمي، توليد ضايعات ساختماني بيش از حد، ناكارايي امكان بازيافت مصالح ساختماني و غيره...) را به همراه دارد. كم كم با پيشرفت تكنولوژي، در عرصه ي معماري و ساختمان سازي نيز، معماري بومي كه همگام با محيط، فرهنگ، آداب و رسوم و با توجه به طبيعت بود به دست فراموشي سپرده شده كه اين مسئله، از دست رفتن منابع جبران ناپذير را باعث شد. اين در حالي است كه معماري كهن ايران مملو از اين قاعده هاي محتوايي و چارچوب هاي عملكردي است كه معماران گذشته به آنها پي برده و با توجه به اقليم، فرهنگ و آداب و رسوم منطقه آنها را به كار مي برده اند.