بكستر و آرمسترانگ، طرح دو رويكرد در متافيزيك و امكان تعامل

Bexter and Armstrong: Two Approaches in Metaphysics and the Possibility of Interaction

اين مقاله متمركز بر استفاده آرمسترانگ از متافيزيك بكستر در تبيين تحقق كليات در جزييات است. براي آرمسترانگ صادق ساز گزاره هاي ضروري اين هماني هاي جزيي هستند. آرمسترانگ گمان ميكند كه بر مبناي اين هماني جزيي، آنطور كه در متافيزيك بكستر بين كليات و جزييات رخ مي دهد، نه تنها ميتوان تحقق كليات در جزييات را توضيح داد، بلكه حتي ميتوان ضرورتِ تحقق كليات در جزييات صحبت كرد. به نظر نگارنده اين استفاده مختل است. زيرا 1) كليات و جزييات، آنچنان كه در متافيزيك آرمسترانگ طرح ميشود، داراي اجزاء (فورمال) نيستند، و لذا نميتوانند اين هماني جزيي را تقويم كنند و 2) اين هماني جزيي، آنچنان كه در متافيزيك بكستر طرح ميشود، مفاد بين شمارش دارد كه اساساً با فهم آرمسترانگي از اين هماني جزيي در تقابل است.

This paper investigates and elaborates the way Armstrong has concerned himself with Baxter’s metaphysics. For Armstrong, the truthmakers for necessary truths are partial identities. He believes that Baxter’s partial identity between universals and particulars is perfectly matched with this idea where they can jointly make some necessary propositions about the instantiation of universal in particulars, true. To me, this is flawed at least for two reasons. First, particulars and universals, as explained in Armstrong’s metaphysics, have no parts, and thus they do not constitute any partial identity. Second, partial identity in Baxterian sense can be only understood if cross-count identity has already been established. But this latter concept has no place in Armstrong’s metaphysics