رفتارهاي دگرآسيبي ( آللوپاتي ) درگونه‌هاي تاغ ودرمنه دشتي و اثرات آنها بر پوشش گياهي مناطق خشك كشور

دگرآسيبي Allelopathyبه اثر متقايل گياهان بر يكديگر توسط مواد شيميايي خروجي از آنها اتلاق مي شود كه بر شيوه هاي رفتاري جوامع گياهي و ميزان عملكرد آنها موثرند. گياهان دگركآسيب با ترشح مواد شيميايي باعث كامش تنوع و انبوهي گياهان گياهان در زير تاج خود نسبت به فضاي باز مجاور مي شوند. اثر دگر آسيبي گياهان بر يكديگر يكي از دغدغه هاي مهم در اصلاح و احياي مواتع بوده كه در امر مرتع بوده كه در امر مرتع كاري در سطح مراتع كشور كمتر مورد توجه قرار گرفته است. در اين بررسي به خصوصيات دگرآسيبي گياهان تاغ و درمنه دشتي پرداخته شده كه اولي از درختچه هاي بارز در امر احياي بيولوژيكي مناطق بياباني و حاشيه كوير و دومي از بوته هاي غالب در مراتع استپي كشور است مرور مشاهدات صحرايي و نوشتارهاي علمي موجود پا به بحث و نتيجه گيري در اين موضوع بوده است بر اساس نتايج حاصله احتمال مي رود در عرصه هاي تاغ كاري شده رشد و گسترش ديگر گياهان چندان موفقيتي در برنداشته باشد از طرف ديگر وارد كردن درختچه هاي تاغ كاري شده رشد و گسترش ديگر گياهان چندان موفقيتي در بر نداشته باشد از طرف ديگر وارد كردن درختچه هاي تاغ به عنوان با دشكن يا گياه مورد استفاده براي دام (ايجاد مرتع مشجر) در تركيب گياهي با گونه غالب در منه دشتي موفقيت آميز به نظر نمي رسد، زيرا ممكن است گونه درمنه دشتي در اين اراضي با اثرات بازدارندگي خود بر گسترش گونه تاغ به عنوان گياه همراه در تركيب پوشش گياهي مراتع مناطق استپي ممانعت به عمل آورد . اظهار نظر قطعي پيرامون ديدگاه ارائه شده مستلزم ادامه پژوهش در اين زمينه است.