بازتفسير مفهوم رخدادِ از آنِ خودكننده نزد هايدگر با تكيه بر مفهوم تفكر

Re-explanation of Heideggerian event of appropriation according to the meaning of thinking

اين پژوهش برآن است تا با واكاوي مفهوم رخدادِ از آن خودكننده در فلسفه ي هايدگر، تفسيري تازه از آن ارائه دهد. براي اين منظور سه اثر از هايدگر، كه نماينده ي سه رويكرد وي به مفهوم رخداد است، مورد توجه خواهد بود. اين آثار عبارتند از «به سوي يك تعريف براي فلسفه» (1919)، «اداي سهمي به فلسفه (درباب رخداد از آنِ خودكننده)» (1936-1938) و «درباب زمان و هستي» (1962). هايدگر در كتاب به سوي يك تعريف براي فلسفه، رخداد را به مثابه ي تجربه ي زيسته و آن چه به نحو انضمامي متعلق به من است، بازمي شناسد. حال اين كه در اداي سهمي به فلسفه اين رويكرد متوازن مي شود و رخداد به عنوان نتيجه ي مبادله ي انسان و هستي قلمداد مي گردد. و نهايتاً درباب زمان و هستي رخداد را تنها به منزله ي عرصه ي حضور متعين زمان و هستي به رسميت مي شناسد. اين رويكرد تكاملي هايدگر به مفهوم رخداد، زماني معنادارتر مي شود كه در افق فكري مجموعه درس گفتارهاي سال هاي 1951-1952 كه بعدها تحت عنوان «چه باشد آنچه خوانندش تفكر؟» چاپ شد، نگريسته شود. به اعتقاد اين پژوهش آن گاه كه رويكردهاي سه گانه ي هايدگر به مفهوم رخداد را در زمينه ي كتاب چه باشد آنچه خوانندش تفكر؟ مورد واكاوي قرار دهيم، مي توانيم به تفسيري تازه از مفهوم رخداد به مثابه ي آن چه خودِ در راه بودن است و راه تفكر را مي گشايد، دست يابيم