جايگاه هويت ملي در ايران نگاهي به تطور تاريخي الگوها و سياست هاي هويت ملي از زمان باستان تا دوره ي پهلوي اول

The Status of National Identity in Iran

توجه به «هويت ملي ايرانيان» پديدهي مدرني است كه به مثابه خودآگاهي ملي نسبت به انباشت تاريخي تجربه هاي فرهنگي، سياسي و اقتصادي سرزميني به نام ايران، به تدريج بعد از ارتباط ايران با غرب مورد مطالعه قرار گرفته است. پژوهش حاضر با روش توصيفي - تحليلي و با رويكردي تاريخي و بهره گيري از ابزار كتابخانه اي و اينترنتي به بررسي مسائل هويتي در ايران قبل از 1320 مي پردازد. فرضيه ي پژوهش عبارت است از اينكه عليرغم كهن بودن تمدن ايران و حس وطن دوستي كه در مقياسه اي مختلف در طول تاريخ در برخي از ايرانيان وجود داشته است، اما تاريخ توجه به هويت ملي در ايران به دوران مشروطه برمي گردد؛ لذا آنچه بيش از اين تاريخ در ايران وجود داشته، هويت اجتماعي- فرهنگي بوده است. بررسي تطور تاريخي هويت ملي در ايران از زمان مشروطه نشان دهنده ي مطرح شدن الگوهاي هويتي غربگرايانه و باستان گرايانه در دورهاي قبل از 1320 مي باشد.

Consideration of “National Identity of Iranians” is a modern phenomenon which has been studied gradually after Iran’s relations with the west as by-product of national self-awareness in relation to historical accumulation of economic، political and cultural experiences of a land called Iran. The present research deals with of identity issues of pre-1320 (1941) Iran descriptively and analytically، historical approach and by applying library tools and internet. Hypothesis of research says although Iran’s civilization is ancient and sense of patriotism has persisted in some Iranians in different scales in the course of history، consideration of national identity in Iran predates the constitutional era; therefore، what existed in Iran more than this history had been cultural-social identity. Studying the historical evolution of national identity in Iran، since the constitutional era، represents westernized and ancient-prone identity models before 1320 (1941).